Większość z nas radzi sobie z tym, co w naszym dzieciństwie lub młodości było trudne, w jeden z dwóch sposobów. Niektórzy starają się zamknąć te wydarzenia i już do nich nie wracać. Stało się, co się stało - nie można tego zmienić i nie ma po co rozpamiętywać. Inni, jak się wydaje, ugrzęźli w swojej historii. Cały czas żyją wspomnieniami, a dawne uczucia ciągle w nich pracują. Zdaniem dr. Daniela J. Siegela, psychiatry z wydziału medycznego University of California w Los Angeles, choć pozornie te dwa schematy działania wydają się zupełnie różne, prowadzą jednak do podobnych rezultatów. Unikając prawdziwej konfrontacji z naszą przeszłością pozwalamy na to, by oddziaływała ona na nasze dzisiejsze życie.
Badania prowadzone przez Siegela potwierdzają, że uwolnienie się od własnej historii, nauka budowania zdrowych relacji i stawanie się tym, kim chce się być, wymaga zrozumienia i przeżycia całego bólu, który wiąże się z naszym doświadczeniem. Co nam grozi, jeśli nie zdobędziemy się na odwagę i, sami lub z pomocą terapeuty, nie przepracujemy naszych trudnych wspomnień? Dr Lisa Fireston, psycholożka prowadząca praktykę w Los Angeles i Santa Barbara, mówi, że pozostawione sobie wydarzenia z naszej przeszłości oddziałują niezwykle mocno na nasze zachowania i wybory. Większe i mniejsze traumy sprawiają, że w jakiś sposób, zazwyczaj nieświadomie, odgrywamy tamte wydarzenia. Mają one wpływa na bardzo ważne aspekty naszego życia, na przykład na wybór partnera, stosunek do samego siebie czy napięcia, jakie powstają między nami a naszymi dziećmi. Fireston wyróżnia trzy wzorce działania, które mogą sprawić, że nasze życie będzie bardziej odgrywaniem pewnego scenariusza niż wolnym jego kreowaniem:
- Powtarzanie
Mamy w sobie tendencję do odtwarzania zachowań i kopiowania cech osób, które były...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
