Jesteś ciekawy, jak może wyglądać życie z partnerem z ADHD? Zajrzyj do naszego artykułu: "Twój partner ma ADHD - co robić?"
ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchowa, jest zaburzeniem rozwojowym, mającym charakterystyczne objawy i wymagającym odpowiedniego traktowania. Z różnych definicji ADHD można wyprowadzić również pewne wnioski dotyczącego tego, czym ono nie jest:
- ADHD nie jest chorobą w potocznym rozumieniu tego słowa, tzn. nie ma jednego sprawdzonego lekarstwa, które mogłoby spowodować, że stan zdrowia dziecka wróci do normy;
- ADHD nie jest opóźnieniem rozwojowym ani upośledzeniem umysłowym – dzieci nadpobudliwe psychoruchowo mają niekiedy bardzo wysokie możliwości intelektualne, których z powodu braku odpowiednich warunków nie mogą wykorzystać; ich zachowanie sprawia wtedy wrażenie niedojrzałego;
- ADHD nie jest spowodowane niewłaściwym wychowaniem czy patologią rodzinną.
Na podstawie klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-IV można wyróżnić trzy podtypy ADHD. Pierwszy to podtyp z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi – częściej występuje u dziewczynek. Dziecko ma problemy ze skoncentrowaniem się na tym, co się do niego mówi, często ucieka myślami od głównego wątku rozmowy, bardzo łatwo się rozprasza. Zaburzenia koncentracji powodują, że pracuje ono poniżej swoich możliwości. Ponieważ dzieci cierpiące na ten rodzaj ADHD z reguły nie sprawiają problemów wychowawczych, nie otrzymują one właściwej pomocy i wsparcia, a przez otoczenie są postrzegane jako mniej zdolne. Cechą drugiego podtypu jest przewaga nadpobudliwości psychoruchowej – dziecko bez przerwy jest w ruchu, wykonuje kilka czynności jednocześnie, ma trudności z usiedzeniem w jednym miejscu. Trzeci to najczęściej spotykany podtyp mieszany – występują w nim wszystkie objawy nadpobudliwości, tj. słaba kontrola impulsów, nasilony niepokój ruchowy oraz zaburzenia koncentracji uwagi.
Uczeń nadpobudliwy może sprawiać swoim zachowaniem liczne problemy wychowawcze. Trudności z koncentracją uwagi, nieumiejętność usiedzenia w jednym miejscu, problemy z oczekiwaniem na swoją kolej, impulsywność to tylko przykładowe przejawy ADHD, które mogą dezorganizować przebieg zajęć lekcyjnych. Z kolei popędliwość, nadmierna ruchliwość, nieprzewidywalność zachowań mogą prowadzić do odtrącenia dziecka z ADHD przez grupę rówieśniczą. Nielubiani przez nauczycieli i uczniów, z trudnościami w nauce, uczniowie nadpobudliwi mogą czuć się w szkole niechciani, postrzegać środowisko szkolne jako nieprzyjazne czy wręcz wrogie. Dlatego w postępowaniu z nimi bardzo ważne jest też wprowadzanie takich metod postępowania, które ułatwią im proces przystosowania się do warunków oraz wymagań szkolnych.
W odpowiednim miejscu
W pracy z uczniem z ADHD bardzo pomaga odpowiednia aranżacja klasy – może znacząco poprawić warunki do nauki i mieć wpływ na zachowanie ucznia. Przede wszystkim należy posadzić ucznia w odpowiednim miejscu: z dala od miejsc, które mogą rozpraszać jego uwagę, a jednocześnie blisko nauczyciela; najlepiej z przodu klasy; w jednej ławce z sumiennym, pracow...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
