Dorastanie to czas szczególnie trudny. Uczniowie podlegają ciągłej ocenie: zdają egzaminy, piszą testy, porównują się z innymi rówieśnikami. Tracą orientację w systemie wartości, bo jest zbyt wiele preferowanych modeli życia i wartości narzucanych przez media. Zabiegani i zapracowani rodzice często gubią z pola widzenia swoje dzieci. A do tego dochodzą typowe dla adolescentów problemy w komunikacji z rodzicami, nauczycielami, kształtowanie autonomii, tożsamości i poczucia własnej wartości.
Szkoła jest dla młodych ludzi ważnym miejscem, tutaj przecież spędzają większość czasu. Dobrze byłoby, gdyby szkoła nie wzbudzała napięcia i lęku, ale była miejscem, w którym nauczyciele tworzą klimat psychologiczny dający dzieciom i młodzieży poczucie bezpieczeństwa psychicznego. Przecież nic ważnego w sensie dydaktycznym i wychowawczym nie może się wydarzyć, póki w zespole realizującym takie zadania nie zostanie zbudowana atmosfera bezpieczeństwa psychicznego i zaufania.
A taką atmosferę może stworzyć nauczyciel, który obok wiedzy przedmiotowej posiada rozwinięte umiejętności psychopedagogiczne, który nie tylko nie potęguje stresu, ale potrafi pomóc uczniom niwelować go. To nauczyciel empatyczny, mający dużą samoświadomość, akceptujący siebie i uczniów. Posiadający umiejętności komunikacyjne – umiejący aktywnie słuchać i przekazywać informacje zwrotne. To nauczyciel, który interesuje się problemami uczniów oraz potrafi i chce im pomóc.
Chcąc znaleźć odpowiedź na pytanie: „Czy nauczyciele pomagają swoim uczniom w sytuacjach trudnych?”, przeprowadziłam w roku szkolnym 2000/2001 badania wśród licealistów. Objęłam nimi młodzież mieszkającą w domach dziecka, internatach, domach rodzinnych, uczącą się w różnych szkołach, również tych
renomowanych. Założyłam, że różnorodny teren badań ujawni specyfikę doświadczanych stresorów, sposoby radzenia sobie z nimi oraz możliwości uzyskania profesjonalnej p...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
