Rodzice lubią opowiadać o swoich dzieciach. Oczywiście najchętniej by się nimi chwalili, ale często też opowiadają o swoich wychowawczych trudnościach czy wręcz porażkach. Spośród wielu usłyszanych historii dwie zapadły mi w pamięć szczególnie. Obie, choć bardzo różne, są o tym samym: o ogromnej, trudnej do opanowania złości odczuwanej wobec własnych dzieci.
Pierwsza to opowieść matki samotnie wychowującej nastolatka. Jej były mąż, a jego ojciec, był uzależniony od alkoholu. W dodatku mieszkał za granicą. Praktycznie zatem nie uczestniczył w wychowaniu syna. Młody człowiek któregoś razu, całkowicie pijany, „pożyczył sobie” kluczyki do auta rodziców kolegi i staranował pięć samochodów sąsiadów na parkingu (na szczęście dalej nie dał rady pojechać). Matce, która opowiadała mi tę historię wiele miesięcy później, cały czas trudno było opanować wściekłość na jedynaka. Dodam, że nie był to ani pojedynczy, ani najgorszy, ani nawet ostatni wyczyn syna...
