Kiedy poproszono mnie o napisanie o Adamie Michniku, pomyślałem sobie kilka rzeczy. Pierwsza, że przecież ja go nie znam. Jest to właściwie znajomy z widzenia. Natychmiast jednak przyszło mi na myśl, że pewnie nie znają go nawet ci, którzy go znają. Pomyślałem też, że jakkolwiek Adam Michnik nic o tym nie wie, towarzyszy mi on (podobnie jak wielu innym ludziom) przez całe moje dorosłe życie. Wreszcie pomyślałem, że przecież jest on tak nieuchwytną osobowością i tak zdumiewającą w swojej złożoności, że nie pozostaje mi nic innego, jak zacytować Cycerona, który zaczął traktat o bogach zdaniem: „O bogach nic nie wiadomo”. Będzie tu mowa nie o zasługach Adama Michnika (kto je zliczy?), ale raczej o jego przymiotach. Tak, jak je widzę.
Adam Michnik to niezwykła inteligencja. Niepojęty błysk w głowie. Inteligencja z dziecięcą łatwością łącząca odległe od siebie rzeczy i myśli po to, by tworzyć nowe, błyskotliwe idee. Michnik uwodzi świat swoją inteligencją. Mnie (i nie tylko mnie) w każdym razie uwiódł, i to nie raz. Był czas, kiedy myślałem, że ta niespotykana inteligencja i błyskotliwość po prostu się marnuje. Dziś wiem, że nie. Mam nadzieję, Piotrze (to do Piotra Pacewicza, lidera Narodowego Testu Inteligencji, bliskiego współpracownika Adama Michnika), że podzielasz moje zdanie. Choć dla wielu ludzi inne strony czy cechy Adama Michnika są ważniejsze, dla mnie nie ma ważniejszej niż ta właśnie niepojęta krystaliczna inteligencja. Ta rabinacka zdolność do tworzenia syntez, wymyślania alternatyw, tworzenia paradoksów i budowania przewidywań. Jeśli czegoś mi żal, to tego tylko, że inteligencję Michnika dobrze znają salony (i to, niestety, nie w...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
