Ostatnie dziesięciolecia badań nad procesami zachodzącymi w starzejącym się mózgu skłaniają do optymistycznych wniosków. Uczeni obalili wiele mitów, które od lat wydawały się niepodważalnymi prawdami, i wytyczyli zupełnie nowe kierunki poszukiwań metod poprawy funkcjonowania starzejącego się mózgu. Najważniejsze było odkrycie, że mózg (podobnie jak cały człowiek) może się starzeć na dwa sposoby – fizjologicznie i patologicznie. Badacze uznali na przykład, że schorzenia neurodegeneracyjne, czyli choroba Parkinsona, choroba Alzheimera lub zespoły otępienne, występujące najczęściej u osób w podeszłym wieku, mają charakter patologiczny i nie są wynikiem naturalnego procesu starzenia się. Ta zmiana myślenia skłoniła lekarzy i naukowców, skupionych dotychczas na badaniu stanów chorobowych, do przyjrzenia się procesom zachodzącym z upływem lat w ośrodkowym układzie nerwowym u zdrowych ludzi. Niestety natura fizjologicznego starzenia się wciąż jest słabo poznana. Nie znamy nawet odpowiedzi na najbardziej podstawowe pytanie: czy jest to proces zaprogramowany genetycznie, przebiegający według pewnego schematu, czy też jedynie ciąg następujących po sobie uszkodzeń komórek i pomyłek w ekspresji genów?
Przez wiele lat neurobiolodzy byli przekonani, że proces starzenia się wiąże się nierozerwalnie ze znaczną utratą neuronów i że właśnie spadek liczby komórek nerwowych jest bezpośrednią przyczyną pogorszenia się funkcjonowania układu nerwowego. Jednak przeprowadzone w ostatnim dziesięcioleciu szczegółowe badania dowodzą, że utrata komórek nerwowych wcale nie jest charakterystyczną cechą fizjologicznego procesu starzenia się. W mózgu ssaków obumieranie neuronów jest stosunkowo nieznaczne i różni się w zależności od ich typu i lokalizacji. W korze mózgowej dorosłego człowieka ginie codziennie około 10 tysięcy neuronów, co stanowi zaledw...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
