Adam Cedro: – Skąd się biorą pokusy?
Brat Moris: – Jestem zakonnikiem, i to już niemłodym. Mam więc spore doświadczenie i zrozumiałem, że w życiu prawie wszystkie pokusy są związane z naturalną chęcią posiadania –rzeczy czy wpływu. Ci, którzy nic nie mają, nie mają także wpływu. Nikt nigdy nie pyta biednych o zdanie. Mamy też ciało, a więc dochodzą pokusy zmysłowe. Według mnie nasze śluby zakonne są odpowiedzią na te trzy rodzaje pokus. Ze względu na Jezusa trzeba próbować być wolnym wewnętrznie od chęci posiadania – stąd ślub ubóstwa. Trzeba też zgodzić się z tym, że nasi bracia mogą mieć wpływ na nasze życie. Dla Małych Braci to posłuszeństwo podwójne. Po pierwsze, jesteśmy podporządkowani przełożonym w miejscu naszego zatrudnienia, a po drugie – w naszej wspólnocie. To wypływa ze ślubu posłuszeństwa. Jest również coś, co dotyka nas bardzo głęboko, bo przecież jesteśmy zwykłymi ludźmi i chcemy kochać i być kochanymi. Te pragnienia nigdy nie ustaną. I to jest bardzo piękne.
– Niektórzy ludzie sądzą, że im nigdy nie zdarzy się ulec pokusie.
– Wtedy są bardzo biedni. Bywają zakonnicy, którzy na przykład chcą być wyżej niż inni, nie akceptują swojej słabości lub nie potrafią się do niej przyznać – dla wspólnoty to bardzo niedobre. Inni nie mają wówczas do nich dostępu. Warto angażować swoje życie po to, by kochać innych i być kochanym nie tylko przez naszych braci, ale i przez otaczających nas ludzi. Ograniczanie otwartości i ucieczka od życia w prawdzie jest niebezpieczną pokusą.
– Za pokusą stoi zawsze jakaś wartość – piękno, pieniądze. Coś nam jest oferowane. Jak rozróżnić, czy stoimy wobec oferty dobra czy zła?
– Przywołajmy ewangeliczną scenę kuszenia Jezusa na pustyni. Szatan zbliżył się do Niego, aby na różne sposoby kusić Zbawiciela możliwościami okazania Jego mocy. A On odrzucił to wszystko. Wrócił do Słowa Bożego, do ludzi, jak prosty człowiek, z pustymi rękami, jedynie serce miał wypełnione miłością i miłosierdziem. Do głoszenia Królestwa Bożego wykorzystywał bardzo proste środki. Do końca został Jezusem z Nazaretu, który miał jedynie miłość w sercu i który objawiał, czym jest Bóg. Kościół ma głosić Królestwo Boże po Chrystusie. Ale jak? Czy misję tę powinno wspierać bogactwo? Rozumiemy, że Kościół jest też strukturą, która potrzebuje rozmaitych środków, ale cały czas trzeba pamiętać, że główną jego troską powinna być przyszłość człowieka. Papież powtarzał w San Domingo w 1992 roku, że Kościół kocha ubogich uprzywilejowaną miłością. W Ameryce Południowej mówi się teraz zresztą, że Kościół jest nie tylko Kościołem ubogich, ale że ma też być Kościołem ubogim. Wtedy będzie jak Jezus z Nazaretu. I powinien używać takich środków, z jakich korzystał Zbawiciel. Przekraczanie tych ograniczeń jest wielką pokusą. Tam, gdzie Kościół jest ubogi, czy czasem nawet prześladowany, staje się podobny do Jezusa i wiarygodny. Tam zaś, gdzie odchodzi od ducha ośmiu błogosławieństw, rośnie antyklerykalizm. To przec...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
