Zadry po zdradzie

Stało się. Ktoś dopuścił się zdrady. Nie chce dalej w to brnąć, chce wrócić do męża, do żony. Czy mówić współmałżonkowi o tym, co się stało? W takich warunkach jestem przeciwnikiem mówienia o zdradzie. Pewna pacjentka na początku sesji powiedziała mi, że chce powiedzieć o swojej zdradzie mężowi. Stwierdziła, iż pragnie się do niego zbliżyć i czuje, że jeśli nie wyzna mu wszystkiego, to powstanie między nimi jeszcze większy mur. Dodała, że chce opowiedzieć mężowi o tym, co się stało, aby się oczyścić, bo czuje po zdradzie niesmak i ma kaca moralnego. Na końcu oznajmiła, że pragnie się zmienić i dlatego postanowiła być uczciwa, że waha się jeszcze i przyszła „o tym” z kimś porozmawiać. Z jednej strony bowiem kobieta chciała powiedzieć mężowi o swojej zdradzie i mieć to z głowy, a z drugiej coś ją powstrzymywało. Jak się później okazało, pod tymi wszystkimi pragnieniami i postanowieniami krył się jej ogromny lęk o przyszłość oraz ogromne zmęczenie poczuciem winy. Dlatego chciała się tym wszystkim podzielić z mężem. Nie myślała o tym, co będzie później. Najważniejsze było, aby „ulżyć sobie”. Zdała sobie z tego sprawę i zdecydowała się nie mówić.

Zanim podejmiemy decyzję, czy mówić, czy nie, trzeba przemyśleć całą sprawę, najlepiej z zaufaną i obiektywną osobą. Może nią być duchowny, psychoterapeuta albo przyjaciel. Obecność kogoś zaufanego wydaje się nader istotna. Bez niego trudno będzie osobie, która zdradziła, odpowiedzieć szczerze na pewne pytania. Odpowiadając sama przed sobą, łatwo może ulec iluzji.
Pierwsze pytanie, które warto sobie zadać, brzmi: Po co chcę powiedzieć współmałżonkowi o swojej zdradzie? Tkwią w tym pewne pułapki. Być może chcesz powiedzieć współmałżonkowi o swojej zdradzie, aby on ci przebaczył. Czym dla ciebie jest owo przebaczenie? Dla osób, które zdradziły, przebaczenie często oznacza, że partner zrozumie, usprawiedliwi ich czyn i zapomni o całej sprawie. Zdarza się, że pod chęcią uzyskania przebaczenia kryje się oczekiwanie, by to współmałżo...