Mój ulubiony pan taksówkarz stwierdził, że ludzie grają w życie po omacku. Trwonią to, co mają w domu, w pracy, w sercu czy w głowie: „Na tym boisku więcej jest nieudaczników niż Bońków”. Ludzie, mówił pan taksówkarz, to gracze samobójcy, nieumiejący „rządzić się na swoim, aby na swoje wyjść. Strzelają do własnej bramki albo na chybił trafił do bramki przeciwnika. Porządny napastnik czy obrońca strateg to dziś już rzadkość”. Powiedział również, że dzisiaj człowiek nie szuka siły w sobie, nie przygląda się sobie i innym, by „rozegrać to wszystko z korzyścią dla siebie”. Słuchając z dużą uwagą mojego znajomego, uświadomiłam sobie, że jego teoria świetnie pasuje do referatu o nastroju, który tego dnia miałam wygłosić na konferencji naukowej. Pomyślałam też, że zapotrzebowanie na opanowanie umiejętności zarządzania nastrojem pojawiło się wtedy, kiedy osobiste doświadczenia i możliwości „właścicieli nastroju” (graczy!) stały się niewystarczające, aby skutecznie „radzić sobie na swoim” i „rozegrać z korzyścią dla siebie”.
Może z powodu braku umiejętności radzenia sobie z własną emocjonalnością rośnie epidemia depresji i lęku? Oba te stany cechuje wyraźny spadek nastroju. David Watson uważa, że pogorszenie nastroju przyczynia się między innymi do osłabienia poczucia szczęścia i dobrostanu, wiąże się także z doświadczaniem bezradności, kłopotami decyzyjnymi, nietrafną oceną własnych możliwości i pogorszeniem funkcjonowania poznawczego. Chociaż ludzie często deklarują – jak pisze Watson – „chodzenie przez większość czasu w strumieniu pozytywnego afektu” i dążenie do utrzymywania i maksymalizowania nastroju pozytywnego, to jednak niektórzy nie mają motywacji do podnoszenia poziomu pozytywnego nastroju albo nie są do tego psychicznie zdolni. Na przykład słuchają nostalgicznego jazzu zamiast popu, ich pamięć jest bardziej n...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
