Wierność

Tymczasem dom pełen był zalotników, starających się całymi latami o przychylność Penelopy, żywiących nienawiść do Odysa i zarazem zżeranych przez chciwość, bo dziedzictwo po Odysie było nie do pogardzenia. To znana historia. Penelopa nie mówiła nie (dlaczego?). Penelopa zwodziła zalotników. Najpierw szatą żałobną dla swojego teścia, którą dniami tkała, a nocami pruła. Wreszcie, kiedy jej zabiegi zostały zdemaskowane, ogłosiła konkurs (a jednak!): temu odda swoją rękę, kto strzałę z łuku pośle przez dwa małe otwory w dwóch toporach wbitych obok siebie. Do dyspozycji był łuk i strzały Odysa. Tylko Odys potrafił naciągnąć cięciwę. I zrobił to, ale zamiast posłać strzałę przez topory, podstępnie pozabijał zalotników.

W przeddzień konkursu, przestrzeżony przez bogów, przebrany za żebraka, pojawił się bowiem Odys. Nikt go nie poznał. Nikt. Nawet Penelopa! Rozpoznał go tylko – jak pisze Homer – wierny pies (z pewnością miał jakieś imię, ale nie pamiętam jakie). Tylko pies! Nie Penelopa, nie przyjaciele, nie zalotnicy, nie dworzanie. I tu pojawia się pytanie: dlaczego to Penelopa jest symbolem wierności? Dlaczego nie pies? Także inne pytania: czy najważniejszym objawem wierności jest wyczekiwanie na powrót symbolicznego Odysa? A powrót Odysa czyż nie jest objawem wierności? A pozabijanie konkurentów? A oszukiwanie zalotników? Czy wiernym jest się wtedy, gdy się nie odchodzi, czy może wtedy, gdy się powraca?

Zostawmy na chwilę Homera, tym bardziej że nie jestem pewny, czy moja pamięć jest wierna.
...