Dawno, nawet bardzo dawno temu (bo w latach 70. ubiegłego stulecia!) G.O. Leith przeprowadził całą serię badań, w których udowodnił, że skuteczność nauczania oraz uczenia się zależy w dużym stopniu od osobowości ucznia. Ktoś powie: „To dopiero odkrycie! Przecież zdrowy rozsądek i intuicja podpowiadają, że tak być musi”. A jednak to jest swego rodzaju odkrycie! Niektóre bowiem wymiary osobowości – np. ekstrawersja czy introwersja – opierają się na predyspozycjach genetycznych i czynniki środowiskowe tylko do pewnego stopnia mogą je modyfikować. Te względnie trwałe wymiary osobowości bardzo silnie i uporczywie wpływają na zachowanie. W jaki zatem sposób powinni uczyć się ekstrawertycy, których cechuje większa skłonność do nudzenia się działaniami rutynowymi, a odpowiada im różnorodność? Jak powinni uczyć się introwertycy, preferujący sytuacje z góry narzucone? Jaki poziom ekstrawersji-introwersji decyduje o charakterze działania uwagi, pamięci? Jak funkcjonowanie intelektualne ma się do cech temperamentu? Na szczęście w tych kwestiach uczeni dokonali już pewnych ustaleń. Poniżej prezentujemy niektóre z nich.
Na wstępie postawmy pytanie: gdzie pierwotnie ludzie kierują swoją energię? Czy – jak ekstrawertyk – na świat zewnętrzny, na werbalną ekspresję siebie? Czy – jak introwertyk – na świat wewnętrzny, myśli i uczucia? Jak ustalił wiele lat temu Hans Eysenck, działania ekstrawertyka energetyzuje obecność innych, a introwertyka – samotność. Wiążą się z tym oczywiście m.in. określone preferencje dotyczące sposobu działania, tworzenia sobie adekwatnego środowiska i warunków do uczenia się.
Tu wyłania się następna kwestia: jaki styl działania podczas uczenia się przejawia ekstrawertyk, a jaki introwertyk? Zauważono, że osoby introwertywne podczas uczenia się raczej unikają dodatkowych...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
