W 1995 roku postanowiłyśmy zająć się metodami wsparcia dla dzieci, które doświadczają przemocy ze strony rówieśników. Ofiary przemocy rówieśniczej są często zostawione same sobie, brakuje dla nich specjalistycznych zajęć. Po latach różnych działań (m.in. nawiązałyśmy współpracę z brytyjską organizacją Kidscape) stworzyłyśmy autorski Trening Pewności Siebie. To krótkoterminowa forma pracy z dziećmi-ofiarami przemocy rówieśniczej, która kładzie nacisk na podnoszenie poczucia własnej wartości, naukę asertywności i nawiązywania pozytywnych relacji w grupie. Jej ważnym elementem jest warsztatowa praca z rodzicami, w trakcie której uczą się oni zasad asertywności, umiejętności pozytywnego dowartościowania dziecka i uczenia go samodzielności.
Tomek, IV klasa, bardzo dobry i spokojny uczeń
Tomka zobaczyła na ulicy ciocia. Stał przed wystawą sklepu z zabawkami, miał tornister na plecach. Była godzina 11.30. Na pytanie, dlaczego nie jest w szkole, nie umiał odpowiedzieć.
Zawiadomiona mama przyjechała natychmiast z pracy. Okazało się, że Tomek od tygodnia spaceruje po ulicach. Na pytania mamy wybuchnął płaczem. Okazało się, że na stołówce wylał niechcący kompot chłopcu z VI klasy na spodnie. Tamten złapał go za szyję, przycisnął do ściany i zagroził, że Tomek ma tu nigdy nie przychodzić, a jeśli przyjdzie, to on go tak zbije, że nie będzie mógł chodzić.
Antek, V klasa, cichy, wrażliwy
Czterej chłopcy z klasy „uwzięli się” na niego, np. na wycieczce nie pozwolili nikomu go dotykać, bo „śmierdzi”. Chodzili za nim, przezywali. Kilka razy gonili go i rzucali butelkami. Antek bał się tych chłopców, nie miał w klasie żadnego kolegi, w domu płakał, nie chciał chodzić do szkoły. Taka sytuacja trwała cztery miesiące.
Ania, VI klasa (szkoła sportowa), delikatna, uczynna Była najlepsza w pływaniu, startowała w zawodach, zdobywała dla szkoły medale. Grupa dziewcząt z klasy pod przywództwem Marleny zaczęła plotkować na jej temat i ośmieszać ją w różnych sytuacjach. Potem dołączyli chłopcy – wykonując obraźliwe gesty albo „wrabiając ją”. Ania straciła wiarę w siebie, przestała wkładać wysiłek w treningi, opuściła się w nauce i pływaniu. Trener bez słowa wyjaśnienia wyrzucił ją z reprezentacji szkoły.
Krystian, I klasa gimnazjum, inteligentny, nieśmiały Z powodu budowy ciała stał się obiektem drwin w szatni przed lekcjami wf, a potem szykan (uczniowie np. chowali mu strój gimnastyczny, więc spóźniał się na zajęcia). Stopniowo „żarty” nabierały charakteru seksualnego. Główny sprawca przemocy stawał za nim i udawał kopulację, chwytał też jego głowę i zbliżał na siłę do swojego krocza. Krystian zaczął mieć objawy depresji, w końcu przestał chodzić do szkoły.
Takie i dziesiątki innych przypadków zgłaszają nam przygnębieni lub bezradni rodzice, poszukujący wsparcia dla swoich dzieci. Są one ofiarami przemocy szkolnej ze strony rówieśników: dręczenia, szykanowania, prześladowania, dokuczania, mobbingu (lub bullyingu).
Postacie przemocy
W szkołach spotykamy zazwyczaj cztery formy przemocy: słowną (przezywanie, wyśmiewanie, grożenie, obgadywanie, plotkowanie, namawianie), fizyczną (pchanie, kopanie, bicie, niszczenie i chowanie rzeczy, zamykanie w pomieszczeniach, wymuszanie pieniędzy), emocjonalną (wykluczanie z grona/izolowanie, okazywanie wrogości, pokazywanie obraźliwych gestów i min, manipulowanie klasowymi przyjaźniami) oraz cyberprzemoc (nękanie przy użyciu technologii informacyjnych i komunikacyjnych, np. publikowanie ośmieszających informacji, zdjęć, filmów, podszywanie się w sieci pod kogoś, wykluczanie z grupy on-line itp.). Jak pokazują różne statystyki, w przeciętnej szkole (ok. 600 uczniów) różnych form przemocy doświadcza ponad 50 uczniów, a 18 jest ofiarami bardzo częstego i regularnego dręczenia.
Każde dziecko może stać się ofiarą przemocy. W dużej mierze zależy to od...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
