„Pracuję od niedawna w nowej szkole, do której chodzą dzieci z miejscowego domu dziecka. Mam w swojej klasie troje takich uczniów. Zanim rozpoczęłam pracę, dyrektorka uprzedzała mnie, że z „tymi” dziećmi są same kłopoty i powinnam od początku postępować z nimi twardo. Zasugerowała, że nie warto poświęcać im zbyt wiele uwagi, bo i tak przecież nic z nich nie będzie. Zauważyłam, że takie też jest nastawienie większości nauczycieli. Prawdę mówiąc, trudno mi zrozumieć, jak można tak różnicować dzieci i traktować po macoszemu te, których los i tak jest trudny”.
Małgorzata z N.
Obecność dzieci z domu dziecka, to wyzwanie dla całej szkoły. Słuszny skądinąd pogląd, że wszystkie dzieci są równe, w tym przypadku musi ulec pewnej modyfikacji – dzieci z domu dziecka są inne i wymagają szczególnego traktowania. Ta, rzec można, odmienność polega na chorobie ich duszy, a więc są to dzieci specjalnej, emocjonalnej troski.
Wzrastanie i wychowanie w najlepszym nawet domu dziecka, z dala od rodziny, osób bliskich jest dla każdego dziecka źródłem traumy na całe życie. I choć historia każdego z nich jest inna, można mówić o charakterystycznych podobieństwach i specyfice ich przeżyć i doznań. Dziecko wychowujące się w placówce opiekuńczej żyje w poczuciu braku przynależności, w przekonaniu, że nikomu nie jest potrzebne, że nikomu na nim nie zależy, że nikt nie cieszy się z faktu jego istnienia. Wszystko to nie pozostaje bez wpływu na jego zachowania, często trudne do zaakceptowania, mające na celu zwrócenie na siebie uwagi za wszelką cenę.
Przed gronem pedagogicznym szkoły, do której uczęszczają dzieci z domu dziecka, stoi więc poważne zadanie. Nie wystarczy zdać się wyłącznie na doświadczenie i umiejętności pedagogiczne nauczyciela, n...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
