Pytania wierszem 2002/01
Agnieszka Kuciak
Nawlekaj ucho mego serca, Panie.
Ty jesteś nicią, która zszywa wszystko.
W Tobie się kończy całe to szukanie
całego w dziurze i wnikliwa nicość.
luty 1995
(z tomu „Retardacja”, 2001)
Najpierw – zupełnie wyjątkowo – fanfary!!! Bo chwila jest wyjątkowa; aż chciałoby się za Starym Mistrzem zawołać: „Zgodne w radości są wszystkie instrumenty/Kiedy poeta wchodzi w ogród ziemi”. A to właśnie się stało: niepozorny tomik „Retardacja” Agnieszki Kuciak to bez żadnej wątpliwości najwybitniejszy debiut, jaki pojawił się w polskiej poezji od lat co najmniej dziesięciu. O autorce „Retardacji” niewiele wiem: urodzona w 1970 roku, szczecinianka, dziś mieszka w Poznaniu. Wiem, że objawiła się nowa poetka.
Z tej szczupłej książeczki – a jest w niej kilka wierszy wręcz zachwycających – wybieram jeden króciutki liryk bez tytułu. Zaledwie cztery linijki, a przecież jest to w istocie najprawdziwszy hymn. To pierwszy paradoks. Drugi, też widoczny od razu, to kontrast między „wielkim” – fundamentalnym, podniosłym – tematem tego hymnu a jego ję...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
