Już w wybitnym wprowadzeniu Elizy Kąckiej czytamy o tym, że Jolanta Brach-Czaina ma intencję „dotknięcia istoty rzeczy bez pojęciowego pancerza” za to z kulturą filozoficzną.
POLECAMY
Dąży do konfrontacji z rzeczywistością pozasłowną, jednocześnie podkreślając rolę doświadczenia.
W zbiorze znajdziemy eseje, które mogą być wyzwaniem, zachętą do dalszych poszukiwań (jak przypominanie skandali wśród artystek sztuki współczesnej) czy rozważaniami polityczno-społecznymi, oraz znane nam z poprzednich publikacji Dowodów opisy rozkoszy całkowicie przyziemnych. Czytamy: „Jest pewna solidna, ziemniaczana strona ludzkiego ducha, którą można by nazwać przyziemnością. Właśnie ta ziemniaczana część naszej osobowości sprawia, że możemy wzajemnie na sobie polegać”. Zbiór zawiera też wywiady, listy i przerażająco aktualne analizy nastrojów społecznych (jak chociażby w eseju Polska w cieniu Kościoła).
„Podstawę naszego istnienia stanowi codzienność” pisze Jolanta Brach-Czaina w eseju Krzątactwo w zbiorze Szczeliny istnienia. I ta codzienność – brudna, trudna, nieuporządkowana, cielesna, pełna pułapek – po lekturze Rzeczywistości komponowanej wdziera się w nasze pole świadomości, rozjaśniając rozumienie nas samych.
Chapeux bas dla Redakcji – za sprostowania, skrupulatne przypisy i odnośniki do innych tekstów kultury.
