Pustka jest jak bezkresny ocean. Jeśli nagle wpadniemy na głęboką wodę i nie umiemy pływać, skutki mogą być opłakane. Bez wsparcia i odpowiedniego przygotowania, lęk i bezradność mogą nas pokonać. Jeśli jednak wcześniej nauczymy się pływać i zdobędziemy niezbędną wiedzę, dostrzeżemy, że w otchłani wody kryje się nieskończony potencjał oraz wiele do odkrycia. Z rozbitków mamy szansę stać się odkrywcami gotowymi zmierzyć się z nieznanym ogromem. Aby tego dokonać, trzeba najpierw dowiedzieć się, z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Pustka ma różne oblicza – od niebezpiecznych, budzących lęk po motywujące i uzdrawiające. Trzeba tylko nauczyć się je rozróżniać.
POLECAMY
Jakie są rodzaje pustki?
Na wstępie warto zaznaczyć, że słowo to można rozumieć na kilka sposobów. Najbardziej znana w kulturze zachodniej jest pustka emocjonalna. Choć pierwsze skojarzenie z nią bywa negatywne, może mieć również swoje pozytywne strony, które pomagają nam się rozwijać i wyciągać wnioski. Łatwiej wówczas przejść do drugiego, rzadziej używanego znaczenia słowa "pustka." Jest to coś, co nie ma ani formy, ani kształtu – nie ma więc ograniczeń. Taka pustka może pomóc nam rozwinąć potencjał. Przyjrzyjmy się więc obu znaczeniom i obliczom pustki.
Ciemna strona pustki emocjonalnej
Definiujemy ją jako stan, w którym brakuje nam celu lub sensu życia. Czujemy się oderwani od rzeczywistości, tracąc kontakt ze światem zewnętrznym. Może towarzyszyć temu poczucie izolacji, samotności lub braku kontaktu z ludźmi. Czujemy się wyprani z emocji, obojętni, znudzeni. Przyczyny tego stanu bywają różnorodne, od codziennych zmartwień po traumatyczne doświadczenia oraz zaburzenia psychiczne.
Może to być brak wyraźnego celu życiowego. Kiedy tracimy motywację i nie widzimy sensu naszych działań, może to doprowadzić do poczucia pustki wewnętrznej. Równie częstą przyczyną jest poczucie osamotnienia – czasem, nawet w tłumie, czujemy się jak na bezludnej wyspie, gdy brakuje nam głębokich więzi. Pustka emocjonalna może także wynikać z monotonii, braku wyzwań, trudnych zmian życiowych czy dążenia do wyidealizowanych wzorców społecznych.
Tak rozumiana pustka jest doświadczeniem negatywnym, wpływającym na zdolność funkcjonowania i mogącym prowadzić do poważnych problemów psychicznych. W przypadku długotrwałego utrzymywania się takiego stanu warto rozważyć pomoc psychologiczną lub terapeutyczną.
Motywacja płynąca z pustki
Każda pustka to przestrzeń, którą można wypełnić. Jeżeli czujemy pustkę, jest to sygnał, że coś wymaga zmiany. Być może brakuje nam celu w życiu, wsparcia, albo czasu dla siebie. Pustka wiąże się z brakiem, z końcem czegoś, ale także początkiem. To okazja, by zadać sobie pytanie: „Co teraz?” i szukać na nie odpowiedzi.
Czy ta pustka różni się w sposobie odczuwania od tej negatywnej? Nie. Jest równie przytłaczająca, jedyna różnica tkwi w naszej reakcji. Jeśli uda się szybko zrozumieć naturę doświadczenia, ustalić przyczynę cierpienia i podjąć działania, jest szansa na wyjście z tej sytuacji zwycięsko. Wymaga to jednak pracy nad samoświadomością i słuchania własnych potrzeb.
Pusty umysł, otwarta głowa
Wracając do początku: to, co puste, jest nieograniczone. Dla człowieka można to interpretować jako stan, w którym osiągamy spokój umysłu – oazę w chaotycznym biegu codziennych zdarzeń. To moment, gdy przestajemy być więźniami naszych myśli, otwierając się na teraźniejszość. Wówczas umysł staje się klarowny i pełen potencjału do twórczego myślenia, a my możemy pełniej doświadczać rzeczywistości.
Osiągnięcie tego stanu często wymaga praktyki uważności (ang. mindfulness), którą można rozwijać poprzez medytację lub naukę skupienia na chwili obecnej. Każdy może dobrać metodę indywidualnie, a chodzi o to, by odnaleźć drogę w głąb siebie i nauczyć się słuchać swojego umysłu.
Jakie płyną z tego wnioski?
Pustka ma niejedno oblicze. Choć może wydawać się przygnębiająca, warto zrozumieć jej głębsze znaczenie. Jest sygnałem, który może nas naprowadzić na drogę samopoznania i skłonić do zmian. Bez względu na to, czy pojawia się zgodnie z naszą wolą czy nie, dobrze jest zgłębić ten stan, by znaleźć w sobie przestrzeń na rozwój.
To, jak rozumiemy pustkę i jak na nią reagujemy, zależy zarówno od naszego podejścia, jak i od umiejętności samopoznania. Oswojenie jej wymaga czasu, refleksji i działania. Jest to wyzwanie, ale również szansa na odkrycie potencjału i osiągnięcie harmonii. Czy warto mieć przestrzeń na pustkę?
