Zazdrość jest nieodzowną towarzyszką naszego życia. Bywamy zazdrośni o partnerów, o to, że komuś żyje się lepiej niż nam, że ma więcej pieniędzy, więcej wie, ma lepszą pozycję społeczną czy zawodową. Oczywiście sami także poprzez swoje zachowanie wywołujemy u innych ludzi – celowo bądź nie – zazdrość. Kiedy się o tym dowiadujemy, czasem odczuwamy satysfakcję, a nawet dumę – przecież okazaliśmy się pod jakimś względem lepsi od kogoś. Na ogół jednak zazdrość uważamy za przejaw słabości, wstydzimy się jej. Nie chcemy się do niej przyznać w obawie, że odsłonimy się, przyznamy do jakiegoś braku. Najczęściej ukrywamy zazdrość pod maską podziwu dla czyichś dokonań albo buntu przeciw niesprawiedliwości losu, a czasami mylimy ją z ambicją.
Zazdrość ma różne oblicza. Jest taka, która może być inspiracją do przekraczania siebie – na przykład chcemy być tacy jak inni. Wtedy nie ma w niej zawiści, jest tylko podziw. Zazdrość może oznaczać, że nam na czymś lub na kimś zależy. Czasami po uczuciu zazdrości poznajemy, że jesteśmy zakochani. Bywa, że prowadzi ona do zdrowej rywalizacji. Może także być adekwatną i normalną reakcją na sytuację – gdy moja dziewczyna flirtuje z innym mężczyzną, czuję się zazdrosny, nie chcę, żeby tak było. Brak zazdrości w związku świadczy o braku zaangażowania. Dlatego jej ukrywanie może być dla partnera dotkliwą karą. Zazdrość bywa pożyteczna i pozwala przetrwać, utrzymać związek czy pozycję społeczną.
Zdarza się też, że zazdrość czyni nas nieszczęśliwymi, odbiera radość życia. Uczucie zazdrości bardzo wtedy boli. Potrafi trawić od wewnątrz, doprowadzać do rozpaczy i zachowań, których możemy żałować przez resztę swojego życia. Niekiedy zazdrość wymyka się spod kontroli, jest jak ogień, po którym pozostają zgliszcza: niszczy ludzi, związki, upokarza, czyni nieszczęśliwym, do...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
