Mężczyzna przed trzydziestką kupuje na giełdzie komputerowej program dla firmy. „Punkt sprzedaży” to składany drewniany stolik, na którym leżą płyty. Sprzedawca wygląda podejrzanie. Nie ulega wątpliwości, że towar jest podrobiony: płyty są zapakowane w cienkie plastikowe koperty, a okładki wydrukowane na pierwszej lepszej kolorowej drukarce. Mężczyzna wraca do firmy. Przy wejściu witają go policjanci i prokurator.
Ta reklama telewizyjna służyć może za przykład podejścia korporacji, rządów i organizacji do nielegalnego handlu płytami z muzyką i oprogramowaniem.
Kopiowanie i pożyczanie oprogramowania jeszcze niedawno było praktycznie niekarane. Początki szeroko zakrojonych prób walki z piractwem to koniec lat 90., gdy powstały serwery wymiany plików, na przykład Napster. Jednak wszelkie próby karania czy zaostrzania sankcji nie przynoszą wymiernych rezultatów. Dzieje się tak między innymi dlatego, że firmy komputerowe, wytwórnie muzyczne i filmowe ignorują kwestię różnorakiego podejścia ludzi do oprogramowania lub muzyki. Teston i Walden w 2002 roku przeprowadzili badania, które pokazały, że użytkownicy Internetu inaczej traktują kradzież rzeczy materialnych, a inaczej kradzież przez sieć oprogramowania albo muzyki.
Dotychczasowe badania dotyczące pi-ractwa ograniczały się prawie wyłącznie do czystego opisu. Badacze interesowali się wiekiem ich uczestników, pozycją społeczną, wykształceniem, doświadczeniem w używaniu komputerów itd. Ni...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
