Poznanie Karoliny, nastolatki chorej na mózgowe porażenie dziecięce, było dla mnie jedynym w swoim rodzaju doświadczeniem. To niesamowita osoba – dojrzewająca kobieta i równocześnie bezbronne dziecko. Poznałam Karolinę – wrażliwą dziewczynę, pełną miłości, ale również smutku. Karolinę – aktorkę, miłośniczkę teatru, której piętą achillesową jest matematyka. Karolinę – gadułę, która ma problemy z rękami i nogami. Karolinę – roześmianą i zamyśloną. Karolinę – na wózku i dzielnie ćwiczącą. Karolinę – zmęczoną i pełną pozytywnej energii. Po prostu poznałam Karolinę.
Czym jest mózgowe porażenie dziecięce? To zaburzenia czynności ruchowych, będące następstwem uszkodzenia mózgu dziecka w okresie ciąży, porodu lub w pierwszych 2-3 latach życia (czyli przed osiągnięciem pewnego stopnia dojrzałości morfologicznej mózgu). Przyczyną pojawienia się MPD mogą być: niedotlenienie płodu; zakażenie wirusowe (szczególnie przebyta przez matkę w pierwszych trzech miesiącach ciąży różyczka), bakteryjne albo pierwotniakowe; zatrucie organizmu matki, a tym samym płodu (palenie papierosów, zażywanie narkotyków, przyjmowanie niektórych leków, picie alkoholu); niektóre choroby matki (cukrzyca, niewydolność krążenia, niedokrwistość, tzw. zatrucie ciążowe); mechaniczny i biochemiczny uraz okołoporodowy; nieprawidłowości w przebiegu porodu; choroby dziecka w pierwszych 2-3 latach życia. Jego objawy to między innymi: niedowład kończyn górnych i dolnych, zaburzenia równowagi, obniżone bądź wzmożone napięcie mięśni (może również występować zmienne napięcie), zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, mowy, wzroku i słuchu, apraksja (brak zdolności planowania ruchu), przykurcze i zniekształcenia kostno-stawowe. Mózgowemu porażeniu dziecięcemu mogą towarzyszyć: padaczka, upośledzenie umysłowe, zaburzenia emocjonalne i wegetatywne (mimowolne moczenie się i oddawanie kału, ślinienie się), zaburzenia przystosowania i zachowania oraz mowy. Jak najwcześniejsze rozpoznanie MPD – choć często trudne – ma olbrzymie znaczenie: im wcześniej chore dziecko zostanie poddane specjalistycznym działaniom usprawniającym, tym większa szansa na jego dobry rozwój.
Zanim jednak zacznie się pracę z dzieckiem cierpiącym na MPD, trzeba zdać sobie sprawę, że wśród niepełnosprawnych (podobnie jak wśród zdrowych) nie ma dwóch takich samych osób. Każde dziecko to indywidualny przypadek, z właściwym dla siebie „zestawem” zaburzeń, ograniczeń, możliwości. Dla każdego trzeba wybrać indywidualny zestaw ćwiczeń, ułożyć indywidualny program. Dlatego najpierw należy dziecko poznać.
Kar...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
