John Dollard i Neal E. Miller zasłynęli próbą opracowania psychologicznych podstaw ogólnej nauki o zachowaniu człowieka, zdolnej dostarczyć naukom społecznym i humanistycznym wspólnych założeń co do jego natury i osobowości. Ten ambitny zamiar wprowadzili w życie, przystosowując opartą na zasadach warunkowania (klasycznego i sprawczego) teorię uczenia się do opisu zachowań społecznych oraz osobowości i procesu psychoterapii. Wspólny grunt dla ich koncepcji powstał w wyniku połączenia trzech wielkich tradycji intelektualnych, które dotychczas występowały oddzielnie: eksperymentalnej psychologii uczenia się, psychoanalizy i psychoterapii psychoanalitycznej, socjologii. Rezultaty tego przedsięwzięcia Dollard i Miller przedstawili w wydanej wspólnie w roku 1950 książce „Personality and Psychotherapy. An Analysis in Terms of Learning, Thinking and Culture” (wydanie polskie ukazało się w 1967 roku nakładem PWN: „Osobowość i psychoterapia. Analiza w terminach uczenia się, myślenia i kultury”). Dedykowali ją „Freudowi i Pawłowowi oraz ich uczniom”.
John Dollard doktoryzował się z socjologii w 1931 roku. Przez całe życie był związany z Yale University. Zajmował tam stanowiska akademickie antropologa, socjologa i psychologa.
Neal E. Miller uzyskał doktorat z filozofii w roku 1935. Z dłuższymi lub krótszymi przerwami również pracował na Yale University. Prowadził badania eksperymentalne nad biologicznym sprzężeniem zwrotnym, funkcjonowaniem mózgu oraz w dziedzinie medycyny behawioralnej i psychologii zdrowia.
Mimo tych pozornych różnic w zainteresowaniach naukowych łączył obu badaczy wspólny wątek: freudowska psychoanaliza. Dollard poznał ją w czasie pobytu w Niemczech w latach 1931–1932. Nawet poddał się analizie prowadzonej przez Hansa Sachsa, bliskiego współpracownika Zygmunta Freuda. Miller po doktoracie wyjechał do Austrii i w Instytucie Psychoanalizy w Wiedniu uczył się psychoanalizy. Również przeszedł własną analizę u ucznia Freuda, Hansa Hartmann...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
