Kilka moich spotkań z Jackiem dotyczyło kolejnych wersji Jego ostatniej książki „Działanie”. Niektórzy mówili o niej, że jest „ogólną teorią wszystkiego”. Na początku czytałem blisko 1000 stron, potem coraz mniej. Uderzająca była żarliwość, z jaką Jacek mówił i pisał o potrzebie edukacyjnej rewolucji. Najpierw zastanawiało mnie, czy Jacek robi to, w co wierzy, czy może wierzy w to, co robi. Co jest przyczyną, a co skutkiem? Po godzinach spędzonych nad książką Jacka i z Nim samym wiem już, że nie ma to większego znaczenia. Bo Jacek nie poprzestawał na swoich przekonaniach. On działał, poszukiwał, robił coś ważnego.
Wiesław Łukaszewski
Spotkań z Jackiem miałam wiele, jestem walterowcem od jesieni 1956 roku. Wszystko, co działo się w kręgu walterowskim, wpłynęło na moje życie. Obowiązywało tam „prawo najmniejszego”. Było ono często przez Jacka przywoływane – najpierw najsłabsi, potem reszta. Postawę niezgody na wszelkie zło, przekonanie, że właściwe wychowanie, kształtowanie wrażliwości społecznej młodych ludzi i ich dobra edukacja są ważne dla Polski – to też zawdzięczam Jackowi.
Jacek uczył, że praca nie może być karą, przymusem, że jest przywilejem i przyjemnością. Uczył też stosunku do prześladowców – bez nienawiści i pogardy. Gajka opowiadała o tym, jak Jacek częstował esbeków papierosami, gdy przychodzili na kolejną rewizję. Kiedy nie pozwolono Mu być do końca na pogrzebie ojca, powiedział ze spokojem: „Taki rozkaz”. Takie zachowania Jacka spowodowały, że mam bardziej złożoną percepcję sytuacji, w których komuś dzieje się krzywda.
Maria Lehman
Wdzięczny jestem losowi, że dane mi było osobiście poznać Jacka Kuronia, i to w tym okresie, gdy niezwykle świadomie przygotowywał się do swojej ostatniej drogi. Człowiek w obliczu nieodwołalnego przestaje być uwikłany w gry tego świata. Widoczne staje się to, co najbardziej podstawowe, prawdziwe. U Jacka, jak pozwalał do siebie mówić, ujawniały się cechy niez...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
