Niedoskonali, wolni, szczęśliwi

Nierzadko myślimy: Na co ja się porywam?! To za trudne, na pewno skończy się fiaskiem, nie mam dość kompetencji, nikt w rodzinie tego nie próbował. Takie myśli zatrzymują nas w miejscu. Możemy wtedy powiedzieć: „dziękuję ci, głowo, za te refleksje, ale nie będę się w nie wsłuchiwać ani za nimi podążać, skupię się na tu i teraz”. Obserwujemy przy tym swój oddech i to, co czujemy w ciele, uważnie rozglądamy się. Gdy powtórzymy to ćwiczenie kilka razy, myśli nie będą już tak natrętne.

Można też sobie wyobrazić, że nasze myśli to przejeżdżające obok auta: zauważamy je, ale do nich nie wsiadamy. Albo potraktować nasze myśli tak, jakby wypowiadała je osoba stojąca obok. Z uśmiechem odpowiadamy jej: „Dziękuję, że poświęcasz swój czas i energię na mówienie mi tych rzeczy. Ale postanawiam, że teraz skupię się na czymś innym. Jeśli chcesz, możesz dalej mówić. Będę cię słyszeć, ale nie będę cię

Za