Badania eksperymentalne dowodzą, że efekt placebo jest rezultatem warunkowania klasycznego, a więc procedury, w której dzięki ustaleniu się zależności pomiędzy występowaniem dwóch bodźców, bodziec pierwotnie obojętny zaczyna wywoływać reakcję zbliżoną do tej, która naturalnie wywoływana jest przez inny bodziec. Odnosząc to do placebo: reakcję przeciwbólową pierwotnie wywołuje substancja aktywna zawarta w leku (np. paracetamol), a ponieważ podaje się ją w określonej formie i warunkach, to po pewnym czasie sama forma leku i warunki jego podania (a więc właśnie to, co określamy mianem placebo) zaczynają wywoływać reakcję przeciwbólową.
Placebo jest środkiem obojętnym farmakologicznie, o postaci identycznej z aktywnym lekiem, a więc o takich samych zewnętrznych właściwościach: kształcie tabletki, kolorze, smaku, opakowaniu, ewentualnych oznaczeniach. W wyniku jego przyjęcia może wystąpić polepszenie funkcjonowania chorego, określane mianem efektu placebo. Zdarza się jednak czasami, że placebo wywołuje pogorszenie stanu pacjenta, co definiuje się jako efekt nocebo.
Placebo stosuje się najczęściej do badania skuteczności nowych leków w procedurze tzw. podwójnie ślepej próby, kiedy ani osoby badane, ani badający nie wiedzą, komu podaje się placebo, a komu środek aktywny. Bywa również wykorzystywane jako lek, najczęści...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
