Nalegać na terapię?

Na razie cieszę się, że wspaniale się rozumiemy, nadajemy na tych samych falach. Czuję, że powinnam coś dla Krzysztofa zrobić. Chciałabym, żeby wiedział, że akceptuję go całego – wszystko, co go tworzy, w czym dorastał. Krzysztof pochodzi z rodziny, w której ojciec jest alkoholikiem. Często widział płaczącą matkę. Co prawda w jego rodzinie nie było przemocy fizycznej, ale dzieci były, niestety, odstawione na plan dalszy, a rodzice zajmowali się tylko swoimi problemami.

Bardzo dużo rozmawiamy ze sobą o tym, co Krzysztof przeżywał w przeszłości. Widzę, że cierpi, te wspomnienia ciągle wywołują łzy. To nadal bolesny obszar, skrywany przed całym światem.

Nikt nie domyśliłby się, obserwując go, że ma takie problemy. Krzysztof w pracy wydaje się pewny siebie. Jest bardzo ambitny, więc szybko awansuje na coraz lepiej opłacane i bardziej odpowiedzialne stanowiska. Koledzy z pracy mówią o nim: „Pan życia”. Ale to pozory. Gdy ja jestem z nim sam na sam widzę duże, skrzywdzone dziecko. Nadwrażliwy dorosły mężczyzna, który miewa huśtawki nastrojów. Wstydzi się przyznać, co doprowadziło go do łez. Wiele razy namawiałam go, by podjął terapię, ale on twierdzi, że sam sobie poradzi. Dać mu spokój czy nalegać? Jakich argumentów powinnam użyć? W jaki sposób z nim rozmawiać?

Iwona

Droga Iwono,

Wydaje mi się, że chciałabyś zrobić dla Krzysztofa więcej niż trzeba i można.

Jeżeli płacze opowiadając Ci o swoim dzieciństwie, to najlepszy dowód, że dajesz mu dużo poczucia bezpieczeństwa. Może przy Tobie być sobą, nie musi nic udawać. Wracając do swojego cierpienia z dzieciństwa ma szansę odreagowania zamrożonych emocji.

DDA potrzebują terapii właśnie po to, żeby skontaktować się ze swoimi uczuciami i nie płacić za odcięcie od nich trudnościami w bliskich związkach: dystansem, chłodem, niemożliwością porozumienia się...