Wdzięczność wydaje się oczywista, łatwa, a nawet przyjemna. Tymczasem w codziennej komunikacji brakuje jej. Jesteśmy wytrenowani w wyszukiwaniu błędów, sprawdzaniu, co jest nie tak, narzekaniu. Umiejętność wyciągania wniosków z porażek jest ważna, ale dla budowania zdrowych relacji i rozwoju ważniejsze jest zauważanie tego, co nam się udaje, świętowanie sukcesów i spontaniczne wyrażanie wdzięczności.
W procesie edukacji bardzo szybko uczymy się, czym jest błąd i co jest z nami nie tak. Niestety, niewielu z nas nauczono, że równie ważne, a nawet ważniejsze, jest świętowanie sukcesów i świadome kierowanie uwagi ku zaspokojonym potrzebom i towarzyszącym im uczuciom. Dodatkowym utrudnieniem jest otaczająca nas konsumpcyjna kultura, która skupia się na braku, niedoborze i niedostatkach. Profesjonalnymi środkami komunikacji przekonuje nas o tym, co koniecznie jeszcze musimy kupić, zdobyć, aby odczuwać satysfakcję, nie mówiąc już o radości.
Bezinteresowność
Jak zatem wyrażać uznanie? Przede wszystkim sprawdź, jaka jest Twoja intencja. Czy wyrażając uznanie, nie próbujesz czegoś załatwić, zyskać czy manipulować? Niech wyrażenie uznania będzie szczerą i bezinteresowną chwilą świętowania. Rezygnując z ocen, powiedz, co konkretnie zrobiła druga osoba, jakie Twoje potrzeby zostały dzięki temu zaspokojone oraz jakie uczucia pojawiły się w wyniku tego działania. Nie trzeba koniecznie trzymać się tej kolejności, ale warto uwzględnić wszystkie elementy. Jeśli nawykowo wyrażamy uznanie samą oceną: „Jesteś taka wspaniała!”, to często druga osoba nie wie, co wywołało taką reakcję i jest jej trudniej zrozumieć intencje.
Kiedyś na szkoleniu poprosiłam uczestników, aby napisali na kartkach najtrudniejszy komunikat, jaki słyszą w pracy. Jedna z uczes...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
