Ewa ma 28 lat. Lubi spotkania towarzyskie i rozmowy. Ma wielu przyjaciół. Jest impulsywna, działa pod wpływem sytuacji, bez zastanowienia. Kieruje się raczej emocjami niż intelektem czy normami społecznymi. Lubi też zmiany i działanie, często występuje z inicjatywami. Jest ciągle w ruchu. Preferuje działalność praktyczną. Nie przepada za uczeniem się i czytaniem w samotności. Uwielbia żartować, często się śmieje. Jest optymistką. Nie przejmuje się niepowodzeniami, choć łatwo ją zdenerwować. Niektórzy uważają Ewę za osobę wręcz agresywną. Na wszystko ma gotową odpowiedź.
Marek ma 25 lat. Lubi rozmyślać w samotności i czytać książki. Starannie dobiera przyjaciół, więc nie ma ich zbyt wielu. Jest spokojny i opanowany. Kontroluje swoje uczucia. Zanim coś zrobi, najpierw dobrze to przemyśli. Bardzo liczy się z normami, przywiązuje wagę do wartości etycznych. Prowadzi niezwykle uporządkowany tryb życia. Nawet codzienne sprawy traktuje bardzo serio. Jest sumienny i można na nim polegać, zwykle bowiem wywiązuje się z przyjętych zobowiązań. Marek to raczej pesymista.
Ewa i Marek są przykładem dwóch przeciwstawnych biegunów na wymiarze ekstrawersji – introwersji. Ewa jest ekstrawertykiem, a Marek introwertykiem. Terminy te wprowadził Carl Gustav Jung. Współczesne rozumienie wymiaru ekstrawersji – introwersji zawdzięczamy Hansowi J. Eysenckowi, który uznał ekstrawersję za jeden z trzech głównych czynników osobowości, obok neurotyczności i psychotyczności. Uważał, że każdego człowieka można umiejscowić na kontinuum rozciągającym się od ekstrawersji do introwersji, przy czym najwięcej jest ambiwertyków, czyli osób posiadających cechy zarówno typowego ekstrawertyka, jak i introwertyka. Wyniki badań wskazują, że kobiety są zwykle bardziej ekstrawertywne niż mężczyźni, zaś z wiekiem obniża si...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
