Adam Goszczykiewicz na trzecim roku studiów wyjechał do Niemiec. Znał biegle język niemiecki, ale chciał go doszlifować. Planował też zrobić kurs z psychologii organizacji i zarobić trochę grosza, pracując w bawarskim pubie. Kiedy po powrocie koledzy pytali Adama: „Jak tam Niemcy?”, mówił: „Normalni, tacy jak my”. Ale podczas spotkania z przyjacielem stwierdził: „Ja ich nie rozumiem! Z nimi nie da się dogadać!”.
Przeczytaj, co przydarzyło się Adamowi, i pomyśl, jak poczułbyś się, będąc na jego miejscu. Po każdej z opowiedzianych przez niego historii otrzymasz kilka wyjaśnień tego, co zaszło. Które z nich uważasz za najlepsze?
Historia pierwsza
Pierwszego dnia musiałem odebrać moją niemiecką legitymację studencką. Idę do sekretariatu, na drzwiach wisi karteczka, że o 16 zamykają. Patrzę na zegarek. Bogu dzięki, zdążyłem. Wchodzę. Urzędniczka patrzy na mnie wielkimi oczami i mówi: „Ja już skończyłam pracę” – i pokazuje na zegarek. Jest za minutę 16. Tym razem ja robię wielkie oczy. Proszę ją, mówię, że muszę mieć dziś legitymację. Urzędniczka powtarza: „Jest 16, proszę przyjść jutro”. Myślę sobie: „Co za wredna baba!”. Opowiadam znajomemu Niemcowi, co się zdarzyło na uczelni. I co?! Johan nie widzi nic złego w zachowaniu urzędniczki!
a. Urzędniczka, tak jak Johan, lubi porządek w harmonogramie dnia. Przyjęte jest, że cała rodzina spotyka się w domu na obiedzie o godzinie 17. Niemiecki etos pracy powoduje, że o innej porze dnia trudno jest się zebrać całej rodzinie.
b. Johan nie dziwi się, bo urzędniczki w biurze dla...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
