Wprawdzie potwierdzono istotnie częstsze rodzinne występowanie depresji, ale problem jest znacznie bardziej złożony. Przecież na depresję nie zapadają wszystkie dzieci leczących się z powodu tego zaburzenia rodziców. Ze względu na to, że depresja manifestuje się nie tylko przez subiektywne objawy, ale również poprzez określony, pesymistyczny światopogląd, upośledzoną aktywność, zmniejszenie zainteresowań czy wyczekiwanie na nieszczęścia i choroby, to taka postawa rodzica nie może nie mieć wpływu na kształt osobowości rozwijającego się i dojrzewającego w depresyjnej atmosferze dziecka. Z klinicznego punktu widzenia depresja to zaburzenie, które prawdopodobnie uwarunkowane jest łącznym wystąpieniem rozmaitych czynników – genetycznych, środowiskowych, a także bieżących stresów, strat czy chorób somatycznych. Te ostatnie pełnić mogą funkcję tzw. czynników inicjujących (rozniecających) epizod depresyjny. Okoliczności takie, jak osamotnienie, zła sytuacja materialna, brak pracy, starzenie się – również są częstą przyczyną wystąpienia depresji. Teoretycznie więc osoby z obciążeniem rodzinnym powinny być objęte profilaktyką „przeciwdepresyjną”, aby zapobiegać kumulowaniu się czynników ryzyka.
D...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
