Właśnie minął pierwszy rok mojej pracy w zawodzie nauczyciela. Do gimnazjum, w którym uczę, przyszłam wprost po studiach. Miałam mnóstwo zapału i wiary, że obalę wszystkie mity i stereotypy, na przykład taki, że „lepiej tłuc kamienie niż cudze dzieci uczyć”. Ten rok przysporzył mi wiele satysfakcji, szczególnie jeśli chodzi o moje relacje z uczniami, a równocześnie dostarczył doświadczeń, których wolałabym uniknąć. Sprawa dotyczy rodziców, a ściślej, ich stosunku do nauczyciela – traktowanego jak przekupny urzędnik, z którym można „załatwić” dla dziecka lepszy stopień, promocję do następnej klasy itp. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich rodziców, ale niestety zdarza się dość często. Ze zdumieniem stwierdziłam też, że niektórzy moi starsi koledzy z grona pedagogicznego dobrze czują się w takich – moim zdaniem bardzo niezdrowych – układach. Jak mogę się bronić przed nachalnymi rodzicami próbującymi bezpardonowo wcisnąć mi łapówkę?
Iwona A.
Zastanówmy się nad motywacjami skłaniającymi rodziców do takich zachowań. Można optymistycznie przyjąć, że w niektórych przypadkach koperta z gotówką czy kosztowny prezent dla nauczyciela jest wyrazem rodzicielskiej wdzięczności za trud włożony w wychowywanie i nauczanie ich dziecka. Inni mogą traktować łapówkę jako ofiarę bądź daninę na rzecz groźnego bóstwa (nauczyciela!), przed którym czują lęk i respekt (nie pomylmy go, broń Boże, z szacunkiem) i którego pragną w ten sposób obłaskawić. Jeszcze inni rodzice obdarowują...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
