„Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam” – śpiewa Anna Maria Jopek. Rzeczywiście, są momenty w życiu, kiedy ma się dość wszystkiego, kiedy sił brakuje, kiedy chce się to wszystko rzucić, zostawić…
Patrzę na moją mamę i często nie wiem, co myśleć – mówi Dominika, 36-letnia prawniczka. – Kocham ją i nienawidzę zarazem. Kocham, bo to przecież najważniejsza osoba w moim życiu, ktoś, kto ze mną był, kiedy tego potrzebowałam, kiedy się bałam, kiedy przeżywałam swoje rozterki. To najukochańsza, cudowna osoba. Ale teraz często jej nie poznaję. Rzuca się na mnie z pięściami, wyzywa, oskarża o kradzieże, znęcanie się. A ja tylko chcę ją ochronić przed zrobieniem sobie krzywdy… Tęsknię za normalnym życiem, bo od dwóch lat, odkąd mama wymaga stałej opieki, nie byłam w kinie, straciłam dobrą pracę, nie widuję się ze znajomymi, rozpadł się mój związek… Myślę o swoim życiu i chce mi się płakać. Psychiatra dał mi leki na depresję, ale i tak często nie chce mi się wstawać z łóżka. W takich momentach nienawidzę mojej matki i choć wiem, że brzmi to strasznie, chciałabym, żeby już umarła.
Co mogę zrobić?
- Jeżeli to tylko możliwe, zorganizuj sobie sieć wsparcia – innych członków rodziny, sąsiadów, opiekunów medycznych czy wolontariuszy. Dzięki temu istnieje większa szansa, że będziesz mieć choć kilka godzin tylko dla siebie.
- Dbaj o swoje drobne przyjemności, choćby miało to być tylko kilka minut dziennie.
- Kiedy jest ci bardzo źle, skup się na „tu i teraz”, na tym jednym ułamku sekundy. Dużo łatwiej jest znieść cierpienie, kiedy nie wyobrażasz sobie, że będzie ono trwało jeszcze nie wiadomo jak długo.
- Zwracaj uwagę na otaczające cię piękno, rozszerz swoje postrzeganie otaczającego cię świata. Kiedy opieka nad chorym ogranicza twoją aktywność, uważność na to, co jest nadal w twoim zasięgu, może pozwolić ci dostrzec nowe horyzonty.
- Zastanów się, za co jesteś dzisiaj wdzięczny/wdzięczna. To trudne pytanie, ale wdzięczność często pozwala poczuć się lepiej i zobaczyć rzeczywistość z przyjaźniejszej perspektywy.
- Traktuj przykre zachowania bliskiego jako objaw choroby, a nie jego własne intencjonalne działania. To choroba jest winna, nie chory człowiek.
- Przypomnij sobie dobre wspomnienia związane z twoimi przeżyciami z bliskim, zanim jeszcze pojawiła się choroba – to czasem pomaga znaleźć siłę do dalszej opieki.
- Nie bój się negatywnych emocji – złości czy nawet nienawiści względem chorego. Takie emocje są czymś normalnym. Jeżeli możesz, porozmawiaj o tym z kimś, kto potrafi to zrozumieć.
- Nie wahaj się skorzystać z pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej. Do poradni zdrowia psychicznego możesz zgłosić się bez żadnego dodatkowego skierowania. Pozwól czasem komuś innemu zadbać o ciebie.
- Korzystaj z możliwości wsparcia stowarzyszeń, instytucji i domów opieki – naprawdę nie musisz być sam!
POLECAMY
Znikająca biografia
Choroba Alzheimera (patrz też ramka „Srebrne tsunami”, s. 54) wiąże się postępującym zanikiem kory mózgowej, szczególnie widocznym w płatach skroniowych, czołowych i ciemieniowych. Istotą tego otępienia jest tworzenie się złogów białka, zwanego beta-amyloidem, i zwyrodnień włókienkowych neuronów – mikroskopijnych zmian, które prowadzą do olbrzymich deficytów w funkcjonowaniu mózgu.
Już na wczesnych etapach choroby Alzheimera pojawiają się zaburzenia funkcji poznawczych, przede wszystkim pamięci. Początkowo chory zapomina, gdzie położył ważne dla siebie przedmioty i trudno mu sobie przypomnieć nazwiska, numery telefonów czy PIN-y. Ten etap choroby łatwo pomylić z innymi zaburzeniami, jak np. depresja czy zwykła reakcja na stres. Później jednak dołączają się takie objawy jak gubienie się w znanej okolicy, trudności z przyswajaniem nowych informacji, dekoncentracja. Te zmiany są już możliwe do uchwycenia w psychologicznym badaniu funkcji poznawczych.
Syn zaprowadził mnie do lekarza. Powiedział, że zapomniałem zapłacić ważne rachunki za kilka ostatnich miesięcy....
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
