Adam Cedro: – O nauce gry na instrumencie najczęściej decydują rodzice. Większość z nich chciałaby widzieć swoje dziecko w szkole muzycznej.
Izabela Kowalska: – Rodzice często nie zdają sobie sprawy, że szkoła muzyczna jest szkołą zawodową. Powtarzam: zawodową. Czym innym jest granie dla przyjemności, czym innym kształcenie profesjonalisty. Uważam, że dziecko najpierw powinno się uczyć prywatnie. Rok albo dwa. Jeśli uczeń nadaje się do szkoły muzycznej, sama o tym mówię rodzicom i polecam dziecko jakiemuś profesorowi. Do szkoły muzycznej nie wszyscy się nadają. Trzeba pamiętać, że oprócz nauki gry na instrumencie jest tam dużo innych zajęć: umuzykalnienie, rytmika, historia muzyki, solfeż, później drugi instrument, chór itd. A gdzie czas na lekcje? Na zabawę z przyjaciółmi? Pół biedy, jeśli szkoła muzyczna jest połączona ze szkołą podstawową czy liceum. W niektórych miastach jest jednak instytucją oddzielną. To bardzo duże obciążenie dla dziecka uczyć się równolegle w dwóch szkołach. Miałam uczennice, które rezygnowały ze szkoły muzycznej pod koniec nauki, tak były wykończone zdwojoną nauką.
– Uważa się, że zdolności muzyczne ujawniają się bardzo wcześnie. Czy zdany przez sześciolatka egzamin do szkoły muzycznej jest dowodem, że dziecko ma talent?
– Z mojego doświadczenia wynika coś innego. Dziecko może być bardzo zdolne, ale często nie umie tego pokazać na egzaminie. Punktuje się tam różne umiejętności – a to śpiew, a to wystukanie rytmu, a to powtórzenie melodii. To nie są żadne istotne wyznaczniki zdolności. Często ci najlepsi na egzaminie wstępnym nie rozwijali się już i odpadali. A ci słabsi stawali się dobrymi uczniami. Dopiero w miarę uczenia ujawniają i rozwijają się wszystkie zdolności: słuch, poczucie rytmu, wrażliwość. Nie da się ich ocenić w krótkim sprawdzianie. Ja zawsze brałam do swojej klasy uczniów, których nikt nie chciał. Nigdy tego nie żałowałam. Wielokrotnie zostawali najlepszymi uczniami w szkole.
– Czyli każdy może grać, jeśli tylko chce...
– Tak, zdecydowanie każdy. Ale zależy to tylko od włożonej pracy. Miałam wielu uczniów średnio czy mało zdolnych, którzy doszli do wspaniałych rezultatów. Ale na początku musieli bardzo ciężko pracować. Przed laty przyprowadził swoją córkę do mojej szkoły muzycznej funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa. Dziewczynka nie wykazywała żadnych zdolności. Nikt nie chciał jej uczyć, ale strach przed groźbami ze strony jej matki nie pozwalał odmówić. Zaczęłam ją uczyć. Szło bardzo opornie. Ale po kilku latach była jedną z najlepszych uczennic.
– A inne przykłady?
– Miałam kiedyś uczennicę głuchoniemą, której lekarz zalecił naukę gry na pianinie. Okazało się, że w jakiś sposób słyszała drgania wydobywające się z pianina i grała przep...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
