Paula Pilarska jest psychologiem, pracuje w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 2 w Tarnowie. Opracowała program nauczania psychologii w szkole średniej.
Nie znam nauczyciela, który nie chce, aby jego uczniowie mieli wielu przyjaciół, świetnie czuli się w klasie, posiadali różne społeczne umiejętności, angażowali się w imprezy szkolne, chętnie uczestniczyli w dyskusjach, zabierali publicznie głos. Wierzymy, że sukcesy odnoszą ekstrawertycy – osoby pewne siebie, asertywne, dominujące, potrafiące głośno wyrażać swoje myśli i szybko podejmować decyzje. Tymczasem wśród ludzi, którzy osiągnęli ogromny sukces życiowy – niezależnie od tego, jaką miarą będziemy go mierzyć – znajduje się wielu introwertyków. Wymienia ich Marti Olsen Laney, psycholog i terapeutka rodzinna, w swojej książce Introwertyzm to zaleta: Albert Einstein, Fryderyk Chopin, Karol Darwin, Gwyneth Paltrow, Tomasz Edison, Laura Bush, Bill Gates, Clint Eastwood, Harrison Ford, Michelle Pfeiffer.
POLECAMY
Susan Cain – pisarka i wykładowca, która wiele lat pracowała jako prawniczka, konsultantka, negocjatorka, w końcu dyrektorka w wielkiej firmie The Negotiation Company – poświęciła introwertykom swoje wystąpienie na konferencji TED w 2012 roku. Mówiła o tym, jak są oni spostrzegani przez społeczeństwo i jak ona sama myślała przez większość swojego życia, że jej introwertyczna osobowość to coś, czego należy się wstydzić. Przypomniała ludzi (Mahomet, Jezus, Mojżesz, Budda), którzy wpływali na miliony – a jednak wszyscy mieli w sobie silny pierwiastek introwertyzmu, bowiem każdy potrzebował odosobnienia i spokoju, aby móc później przekazywać wyznawcom prawdy objawione.
Osobowość z genów
W 1967 roku Hans Eysenck zasugerował, że typ osobowości w większym stopniu jest wynikiem genetyki niż wpływów środowiska. Stwierdził, że introwertycy mają wrodzony wyższy poziom pobudzenia w obrębie kory mózgu w porównaniu do ekstrawertyków, co sprawia, że są bardziej wrażliwi na bodźce. Oznacza to, że wszelkie zmiany, nadmiar interakcji społecznych i hałas szybko męczą introwertyków, w związku z czym potrzebują oni odosobnienia i uciekają przed nadmierną stymulacją. Często skupiają się na swoich myślach, przeżyciach. Zanim zabiorą głos, muszą przemyśleć swoją wypowiedź. Lubią samotność, konieczność angażowania się w wiele aktywności szybko ich wyczerpuje. Mają niewielu przyjaciół „od serca”. Na ogół interesują się niewieloma rzeczami, ale gdy coś ich zaintryguje, starają się dowiedzieć jak najwięcej o przedmiocie swojej fascynacji.
Z kolei niższy poziom pobudzenia u ekstrawertyków oznacza, że potrzebują silniejszych i bardziej urozmaiconych bodźców, aby uniknąć nudy. Dlatego z łatwością angażują się w kilka działań jednocześnie i podejmują ryzyko,...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
