Uczę historii i jestem wychowawczynią klasy w gimnazjum. Praca z nastolatkami nie jest łatwa, ale bardzo się staram, by atmosfera w klasie była przyjazna. Uważam, że z młodzieżą trzeba rozmawiać, a nie tylko wydawać polecenia. Próbuję tak właśnie postępować, choć czasem brak mi pomysłów na „oswojenie” buntowników. Zauważyłam, że moje „demokratyczne” metody wychowawcze nie podobają się innym nauczycielom i przede wszystkim dyrektorce, która zawsze powtarza, że „ryby i dzieci nie mają głosu”.
Iwona S. z Olsztynka
Atmosfera w szkole, to czy młodzież szkołę lubi i chce się z nią identyfikować, zależy przede wszystkim od postawy dorosłych, czyli właśnie od nauczycieli i dyrekcji. Choć dla wielu zabrzmi to być może niewiarygodnie, warto podkreślić, że nauczyciel jest dla ucznia bardzo ważną osobą. Osobowość nauczyciela, jego odwaga, pasje, otwarty stosunek do młodzieży i chęć działania wykraczającego poza utarte ramy – słowem wszystko to, co sprawia, że jest on „jakiś” – zapada w pamięć uczniów na całe życie.
Szkoła to instytucja, której głównym celem jest edukacja. W dobrej szkole ten cel jest realizowany nie tylko poprzez nauczanie, „wbijanie” wiedzy do głowy, ale także poprzez kształtowanie stosunków międzyludzkich, uczenie współżycia społecznego i zasad demokracji. O tym w swoim liście pisze pani Iwona.
Demokracja w szkole może przynieść znaczące korzyści, choć – powiedzmy to wyraźnie – konieczne jest jednoznaczne określenie jej granic. Wszystkie szkolne gremia: uczniowie, nauczyciele i dyrekcja – powinny te granice znać i rozumieć. Są takie sprawy, w których uczniowie mogą współdecydować i są inne, bezdyskusyjne, za które odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na „ciele pedagogicznym”, np. p...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
