I odpuść nam nasze... - Janusz Leon Wiśniewski

"Jechała zatłoczonym tramwajem przez Kraków. On także był w tym tramwaju. Na swojej trzeciej przepustce. W drodze na dworzec, aby pojechać pociągiem do Warszawy. Na zakręcie, przy hamowaniu, na zabłoconą podłogę tramwaju upadł plik kartek, które przyciskała łokciem do piersi. Przykląkł, aby pomóc je zbierać. Oboje przykucnięci, popychani na siebie bezwładnością tramwaju podnosili w pośpiechu kartki z podłogi. W pewnej chwili uniosła głowę i spojrzała na niego. Uśmiechnęła się, powiedziała coś, patrząc mu w oczy, i położyła dłoń na jego nadgarstku. Potem pośpiesznie otarła łzy z policzków. Nie dosłyszał jej słów zagłuszonych odgłosem pisku hamujących kół tramwaju. Wysiadła, nie odwracając głowy. Spoglądał za nią. Widział, jak siada na połamanej ławce pod wiatą przystanku i zapala papierosa. Do dzisiaj nie wie dlaczego, ale poczuł rodzaj ukłucia dobrze mu znanej, ale już dawno z mozołem

–

–