W gabinetach psychoterapeutycznych wiele mówi się o seksie. Wprawdzie współcześni psychoterapeuci nie traktują już erotyki jako podstawowego motoru ludzkiej aktywności, ale by dobrze zrozumieć pacjenta, powinni wiedzieć, jak przeżywa on swoją seksualność: czy jako obszar nieistniejący, kłopotliwy, wstydliwy, źródło cierpienia, dumy, bliskości bądź spełnienia. Terapeuci małżeńscy wiedzą z doświadczenia, że pełna prawda o parze ujawnia się dopiero wtedy, gdy uwzględnia istotę łączącej ludzi relacji erotycznej. Współczesne związki często zaczynają się od namiętnego zauroczenia seksualnego i emocjonalnego. Taka intensywna namiętność trwa około 2 lata, potem jej siła nieuchronnie słabnie. Każda para we właściwy dla siebie sposób przechodzi tę transformację. Niestety często jest to niszczące dla związku. Zdarza się, że ktoś, kto kiedyś wzbudzał niewiarygodne pragnienia, powoli staje się nudnym towarzyszem rozczarowującej codzienności, uciążliwym petentem w obligatoryjnie wspólnym łóżku. A niegdyś nieustannie gotów do seksualnego spotkania partner czy partnerka odsuwa się niepostrzeżenie, w oczach ma coraz więcej urazy i wciąż mniej zachwytu. Aby początkowa fascynacja nie zmieniła się w jałowe znużenie, para powinna na bazie seksualnego olśnienia wytworzyć własną niepowtarzalną intymność, zażyłą bliskość. Ponieważ nie dzieje się to automatycznie, możemy nieświadomie zmarnować szansę, a potem przez resztę życia czuć nostalgię za czymś nieuchwytnym. Oto niektóre błędy, których warto uniknąć.
Seksualna panika, czyli dramatyczna reakcja na normalne zmiany.
Większość par ma świadomość, że związek nie jest wieczny (w niektórych krajach Europy Zachodniej średni czas trwania małżeństwa wynosi 5 lat), a rozstanie jest nieskomplikowane. Z drugiej strony każda para liczy, że z nimi będzie inaczej, i jest zakochana w swoim zakochaniu. Dlatego tak naturalne zjawisko jak zmniejszenie częstotliwości kontaktów seksualnych po ustabilizowaniu się związku (bo odpadły różne nieseksualne powody uprawiania seksu, np. lękowe czy narcystyczne) czy po przyjściu na świat dziecka (bo prokreacyjna część seksualnej motywacji została na jakiś czas zaspokojona) wzbudza panikę i jest przeżywane jako własne lub partnera ostudzenie, nieuchronnie prowadzące...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
