Dzieci dorosłe od nowa

Dzieci dorosłe od nowa

Rozpoczynamy drugi cykl artykułów poświęconych Dorosłym Dzieciom Alkoholików. Ponownie poprowadzi go Marzenna Kucińska. Potrwa co najmniej przez pół roku. Kolejne artykuły będą powstawać w oparciu o listy od DDA – te, które dostaliśmy po pierwszym cyklu i te, które nadejdą do nas w trakcie nowego. Czekamy więc na nie – nie tylko od DDA, ale też od tych, którzy ich dobrze znają: od ich żon i mężów, od przyjaciół i znajomych. Im więcej takich listów dostaniemy, tym nasz cykl będzie bogatszy i bardziej przydatny.

Wcześniejszy cykl artykułów o DDA, który prowadziłam na łamach „Charakterów” od sierpnia 2002 roku do marca roku 2003, wywołał ogromny odzew – dowodem na to jest choćby lawina listów nadesłanych do redakcji. Ich autorzy znaleźli w sobie dość odwagi, aby przełamać regułę: „Nie mów nikomu, co się dzieje w domu”, ujawnili skrywaną rzeczywistość tzw. przyzwoitych rodzin. Nie tylko opisali trudne sytuacje, ale też towarzyszące im trudne uczucia: „Pamiętam ulgę, gdy zamieszkaliśmy bez niego”, „Przeżywałem ataki panicznego lęku”, „Bicie serca słychać było chyba u sąsiadów”.

Kiedy redakcja zaproponowała mi poprowadzenie kolejnego cyklu o Dorosłych Dzieciach Alkoholików, pomyślałam, że tym razem warto pisać o trudnych uczuciach, jakie im towarzyszą. Pozwoli to bowiem zrozumieć, jak z perspektywy DDA wyglądało dzieciństwo w rodzinach borykających się z alkoholizmem, co naprawdę się wydarzyło i jaki to miało wpływ na ich życie. Jedna z autorek napisała: „Żyję według schematu”. Odkryjmy zatem schematy kierujące życiem DDA i spróbujmy je zmienić tak, by stały się schematami ludzi wolnych i wewnętrznie dojrzałych.

Chcę zachęcić wszystkich, którzy utożsamiają się z DDA, do opowiadania swoich przeżyć. Judith L. Herman w książce „Przemoc – uraz psychiczny i powrót do równowagi” twierdzi, że opowiedzenie własnej historii to pierwszy krok do odreagowania trudnych przeżyć. Kiedy zaczynamy mówić o strasznych wydarzeniach, dla nas samych stają się one nieco mniej straszne. Najtrudniej jest je przeżyć... A kiedy są wokół nas ludzie, którzy potrafią cierpliwie wysłuchać naszej historii, to najgorsze jest już za nami. Możemy ją opowiedzieć zarówno komuś szczególnie bliskiemu, jak i terapeucie lub grupie samopomocowej. Próbą opowiedzenia o własnych przeżyciach może być też list do redakcji „Charakterów”.

Nasz umysł jest skonstruowany w ten sposób, że słowa mogą wywoływać takie same reakcje jak wydarzenia. Kiedy opowiadam o przyjemnym wyjeździe w plener, to wraca do mnie jego wspomnienie. Gdy opisuję związane z tym wyjazdem przeżycia, wracają do mnie emocje, jakie mi wtedy towarzyszyły. Na nowo przeżywam przyjemność z wdychania aromatu ziemi, widoku świeżo rozkwitłej zieleni, radość z odkrywania fiołków i przylaszczek, czuję przyjemne napięcie w mięśniach nieco zmęczonych długim spacerem.

Tę prawidłowość odkrywają DDA, gdy uciekają w marzenia, książki, wyobrażenia innego, lepszego życia. W wyobraźni przenoszą się w inny świat, w którym są przyjaciele, kochający rodzice i problemy, jakie mają inne dzieci. Przed snem skupiają myśli na czymś przyjemnym, żeby w nocy znów nie pojawiły się koszmary. I nie opowiadają o tym, co przeżywają w domu... żeby nie...