Dotknij mnie

Dzięki ciału człowiek istnieje w świecie. Francuski filozof  Chiripaz pisał, iż ciało „jest żyjącym mną samym”. Poprzez zmysły, które są integralną częścią ciała, możemy poznawać świat. Dzięki naszej fizyczności możemy wyrażać siebie i komunikować się z otoczeniem. Możemy też określić siebie w stosunku do świata – gdzie jest obszar, który definiujemy jako „Ja”, a gdzie zaczyna się świat. Nasze ciało stanowi też podstawę kształtowania naszej tożsamości i odpowiedzi na pytanie, kim jestem. Dlatego większość ludzi jako jedną z pierwszych cech opisu siebie podaje swoją płeć.
Jakie są źródła pozytywnego lub negatywnego nastawienia do ciała? Dlaczego ciało z jednej strony stanowi źródło przyjemnych doznań, z drugiej zaś bywa obciążone wstydem, złością, cierpieniem bądź wywołuje obojętność? Niektórzy ludzie troszczą się o swoje ciało, a inni szkodzą mu. Jednym bez trudu przychodzi nazwanie odczuć płynących z ciała oraz określenie jego potrzeb, inni nie potrafią dokładnie określić chociażby tego, czy są głodni, czy też syci.
Psychoanalitycy, poszukując miejsca ciała w psychice, tworzyli różne terminy i koncepcje. Już w teorii Zygmunta Freuda pojawił się termin „ego cielesne”. Odnosił się do tej części „ego”, która wywodzi się z doświadczania „ego” przez nie samo, a pochodzi od wrażeń cielesnych powstających głównie na powierzchni ciała. Francuski psychoanalityk Didiere Anzieu stworzył koncepcję „ja skórnego” (Moi-peau), w której opisał, jak fizyczność wiąże się z psychiką. Przyjął założenie, że cała aktywność psychiczna opiera się na funkcjach biologicznych. W opisie aspektów psychicznych odniósł się do funkcji skóry w organizmie. Według Anzieu „ja skórne” podtrzymuje i zawiera w sobie psychikę tak, jak skóra obejmuje mięśnie i szkielet. Posiada też funkcję ochronną przed bodźcami, podobnie jak powierzchniowa warstwa skóry chroni jej wrażliwszą część oraz ważne organy ciała. Inną funkcję, jaką jest odrębność od otoczenia (odróżnienie „Ja” od „nie Ja”), moż...