Dlaczego wybieramy partnerów podobnych do swoich rodziców?

Jest wiele zdjęć przedstawiających zoologa Konrada Lorenza, kiedy już w słusznym wieku, z siwą brodą biega po łąkach lub pływa w jeziorze, a za nim podąża stadko gęsi. Naukowiec był zafascynowany ptakami, a one nim. Zdarzało się, że Lorenz był pierwszą istotą, którą gęsi widziały zaraz po urodzeniu. Wówczas fiksowały się na nim przez całe swoje życie – traktowały go jak matkę i ignorowały inne ptaki. Lorenz nazywał to zjawisko wpajaniem, wdrukowaniem.

Później odkryto, że u ludzi występuje podobny proces. Nie jest tak rygorystyczny, ale ludzie także mocno wiążą się z osobami, z którymi spędzali wiele czasu jako dzieci. Psychologowie określają to mianem przywiązania, które jest podstawą miłości łączącej dziecko z rodzicami lub najbliższymi osobami. Przywiązanie pozostaje na zawsze, jest bezwarunkowe.

To, że młode gęsi podążały za Lorenzem, wiemy m.in. ze zdjęć. Co się jednak działo, kiedy ptaki dorastały i poszukiwały partnera do sparowania? Na ten temat wiadomo niewiele, jednak zauważono, że inne gęsi nie były dla nich atrakcyjne. Zapatrzone w Lorenza ptaki rozglądały się za starszymi mężczyznami, szczególnie tymi, posiadającymi siwą brodę. Wczesne wdrukowanie oddziaływało także w okresie dorosłości i miało znaczącą rolę przy wyborze partnera.

Chris Fraley, naukowiec z University of Illinois at Urbana – Champaign zajmuje się zjawiskiem przywiązania u dorosłych. „Gdy dwoje ludzi darzy się miłością, tworzy się między nimi silne przywiązanie, podobne do tego, które łączyło nas w dzieciństwie z rodzicami.” – wyjaśnia. Czy nie sugerowałoby to, że ludzie, podobnie jak gęsi, w swoim dorosłym życiu w poszukiwaniu przyszłego partnera kierują się tym, co znają z pierwszej bliskiej relacji, a więc z przywiązania między nimi a rodzicami? 

W czasopiśmie Journal of Personality Research Fraley wraz z Marie Heffernan opublikował artykuł, który dostarcza pierwszych wskazówek, wstępnie potwierdzających to przypuszczenie. W przeprowadzonym przez naukowców eksperymencie wzięło udział ponad 2200 osób między 20-tym a 29-tym rokiem życia, które oceniały atrakcyjność postaci na 25 portretach. W zależności od orientacji seksualnej otrzymywali zdjęcia osób tej płci, wśród której wybierali osoby, uważane przez nich za atrakcyjne.

Dodatkowo badani podawali informację o wieku rodziców w momencie ich przyjścia na świat. Rozpiętość wieku była duża i wahała się od 13 do 48 lat w momencie narodzin dziecka. 

Fraley i Heffernan odkryli, że portrety młodszych kobiet i mężczyzn zostały ocenione średnio jako bardziej atrakcyjne. Nie było to jednak zupełnie oczywiste: każdy uczestnik eksperymentu, który wychował się ze starszymi rodzicami, oceniał zdjęcia starszych kobiet i mężczyzn jako bardziej atrakcyjnych potencjalnych partnerów. 

Badanie nie tylko potwierdza przypuszczenia Fraleya dotyczące tego, że cechy osób, do których byliśmy przywiązani w dzieciństwie mogą w przyszłości sugerować, kogo uznamy za atrakcyjnego partnera. Uzyskane przez badaczy wyniki pokrywają się także z doniesieniami innych naukowców: podobnie przekonują, że córki starszych ojców częściej wychodzą za mąż za starszych mężczyzn niż córki młodszych ojców. Podobnie osoby, które wychowały się w rodzinie palaczy papierosów, również statystycznie częściej wchodzą w związki z palaczami.

***

Oprac. mg na podst. www.welt.de