Rysunek jak zwierciadło
Młodzież umie mówić o swoich problemach, rozterkach czy pragnieniach. Młodsze dzieci nie mają tej umiejętności, więc często pogrążają się w milczeniu. Jednak dosyć łatwo można im pomóc w wyrażeniu tego, co je dręczy, powoduje niepokój i smutek. Tą metodą jest rysowanie na zadane tematy, związane z codziennym życiem. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że taka forma wypowiedzi będzie pozbawiona świadomej kontroli i odsłoni to, co nieświadome bądê ukrywane przed światem dorosłych. Poza tym rysowanie ułatwia wyznanie osobistych uczuć, konfliktów i pragnień. Wyrażanie i przedstawianie emocji oraz uczuć w formie rysunku wywołuje też mniejszy niepokój i minimalizuje prawdopodobieństwo uruchomienia mechanizmów obronnych badanego, na przykład zaprzeczania.
Doskonałym miejscem do przeprowadzenia takiej swoistej sesji terapeutycznej jest szkoła. Prowadzący zajęcia powinien pamiętać o sprecyzowaniu tematu rysunków. Najlepiej sformułować go tak, żeby dzieci mogły przedstawić siebie w sytuacjach wywołujących stres: „Narysuj siebie podczas burzy”, „Narysuj siebie na placu zabaw”, „Narysuj siebie lub swoją klasę w szkole” itp. Nauczyciel powinien też unikać konkretnych wskazówek, jak wykonać rysunek. Na pytania i twierdzenia w rodzaju: „Jak mam narysować?”, „Nie potrafię”, „Mam pustkę w głowie”, „Kogo mam narysować?” – należy udzielić wymijającej, niekonkretnej odpowiedzi, na przykład: „Narysuj, jak chcesz, to przecież nie jest konkurs”.
Niezwykle istotne w interpretacji rysunku jest zwrócenie uwagi, czy i w jaki sposób autor rysunku umieścił na nim swą postać. Jeżeli na przykład dziecko narysowało siebie na pierwszym planie i nadało swej postaci dużą atrakcyjność, oznacza to, że ma ono wysokie poczucie własnej wartości, które w skrajnych przypadkach może przybrać formę narcystycznego zaburzenia osobowości (wybujałe poczucie własnego znaczenia, oddanie się fantazjom o sukcesie i władzy, stałe domaganie się podziwu i uwagi innych). Jeśli natomiast autor pracy nie narysował siebie w ogóle lub umieścił swą postać na drugim planie jako osobę samotną, pochmurną, przerażoną, bezradną bądê jako biernego obserwatora – jest to sygnał, że może on potrzebować pomocy.
Istotne znaczenie ma także to, po której stronie rysunku dziecko umieściło przedmioty, zwierzęta i osoby dla niego ważne. Zgromadzenie ich po lewej stronie kartki może sygnalizować regresję, czyli myślenie o przeszłości (dobrej lub złej). Może też wskazywać na to, że dziecko jest introwertyczne, a więc...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
