Biografia milczenia - Pablo d'Ors

Oczywiście, nie wiem za dobrze, czym jest życie, ale podjąłem decyzję, że będę nim żył. Nie chcę stracić nic z tego, które zostało mi darowane: zdecydowanie sprzeciwiam się pozbawianiu mnie nie tylko wielkich przeżyć, ale też – a właściwie przede wszystkim – tych najmniejszych. Chcę nauczyć się tak wiele, jak tylko zdołam; chcę poznać smak wszystkiego, co leży w mym zasięgu. Nie mam zamiaru podcinać sobie skrzydeł i nie pozwolę, by ktokolwiek mi je podciął. Mam ponad czterdzieści lat i nadal zamierzam szybować po tylu niebach, po ilu będzie mi dane; przemierzyć tyle mórz, ile będę miał okazję poznać, i pomnażać życie w tych wszystkich gniazdach, które tylko zechcą mnie przyjąć. Pragnę mieć dzieci, sadzić drzewa i pisać książki.

Pragnę wspinać się po górach i nurkować w głębi oceanów; wąchać kwiaty, kochać kobiety, bawić się z dziećmi i głaskać zwierzęta. Chętnie pozwolę, by zmoczył mnie deszcz, by wiatr muskał mnie po twarzy; chcę czuć chłód w zimie i upał latem. Nauczyłem się, że dobrą rzeczą jest trzymać za rękę staruszków, patrzeć prosto w oczy umierającym, słuchać muzyki i czytać opowieści. Stawiam na rozmowę z innymi ludźmi, lubię odmawiać modlitwy i celebrować rytuały. Będę zrywał się o świcie i kładł ciemną nocą, wystawię twarz na promienie słońca, będę podziwiał gwiazdy, będę patrzył w księżyc i pozwolę, by on patrzył na mnie. Chcę zbudować dom i udać się w podróż do odległych krain, mówić innymi językami, przedzierać się przez pustynię, wydeptywać szlaki, wąchać kwiaty i kosztować smaku owoców. Zawierać przyjaźnie. Grzebać umarłych. Bujać w kołysce nowonarodzonych.

Chciałbym poznać wszystkich mistrzów, od których mógłbym się czegoś nauczyć, i sam chciałbym być mistrzem. Chciałbym pracować w szkołach i szpitalach, na uniwersytetach i w warsztatach… I zgubić się nieraz w lesie, i biegać po plażach, i wpatrywać się w horyzont na brzegu urwiska. W medytacji słyszę głos, który szepcze mi, że nie powinienem niczego sobie odmawiać, bowiem wszystko jest dobre. Życie jest fascynującą podróżą i jednej tylko rzeczy powinno się unikać, aby prawdziwie żyć: lęku.

Ze wszystkich znanych mi dylematów samo życie zdaje się być największym. Kto zdoła go rozwikłać? Życie może mieć wszystkie cechy, ale najmniej cechują je pewność i bezpieczeństwo, na przekór naszym absurdalnym próbom, by takim je uczynić. Albo się żyje, albo się umiera. Ale ten, kto opowie się po stronie pierwszej opcji, musi zaakceptować ryzyko. Gromadzimy się przy stole, z rękami na blacie; wszystko się sprzęgło tak, abyśmy sięgnęli po kubek, potrząsnęli nim i rzucili kości.

Zasmuca mnie niezmiernie myśl, że tyle osób ma ten kubek w rękach, a nawet udaje im się nim potrząsnąć, ale nie pozwalają, aby te kości, rozbawione i hałaśliwe, poturlały po całym stole. Zasmuca mnie także, że wielu spędza życie ze spojrzeniem utkwionym w ów stół, ale nigdy nie decydują się, aby zagrać; że tak wielu waha się, czy zasiąść do uczty, która właśnie dla nich została zastawiona; że tak wielu chodzi nad rzekę, ale nigdy się nie kąpie, albo wyjeżdża w góry, ale nie wspina się; że tak wielu chce życia, ale nim nie żyje; że tak wielu idzie do ludzi, ale ich nie kocha.

KSIĄŻKĘ MOŻNA ZAMÓWIĆ W NASZYM E-SKLEPIE.