Fragment książki:
POLECAMY
Oczywiście, nie wiem za dobrze, czym jest życie, ale podjąłem decyzję, że będę nim żył. Nie chcę stracić nic z tego, które zostało mi darowane: zdecydowanie sprzeciwiam się pozbawianiu mnie nie tylko wielkich przeżyć, ale też – a właściwie przede wszystkim – tych najmniejszych. Chcę nauczyć się tak wiele, jak tylko zdołam; chcę poznać smak wszystkiego, co leży w mym zasięgu. Nie mam zamiaru podcinać sobie skrzydeł i nie pozwolę, by ktokolwiek mi je podciął. Mam ponad czterdzieści lat i nadal zamierzam szybować po tylu niebach, po ilu będzie mi dane; przemierzyć tyle mórz, ile będę miał okazję poznać, i pomnażać życie w tych wszystkich gniazdach, które tylko zechcą mnie przyjąć. Pragnę mieć dzieci, sadzić drzewa i pisać książki.
Pragnę wspinać się po górach i nurkować w głębi oceanów; wąchać kwiaty, kochać kobiety, bawić się z dziećmi i głaskać zwierzęta. Chętnie pozwolę, by zmoczył mnie deszcz, by wiatr muskał mnie po twarzy; chcę czuć chłód w zimie i upał latem. Nauczyłem się, że dobrą rzeczą jest trzymać za rękę staruszków, patrzeć prosto w oczy umierającym, słuchać muzyki i czytać opowieści. Stawiam na rozmowę z innymi ludźmi, lubię odmawiać modlitwy i celebrować rytuały. Będę zrywał się o świcie i kładł ciemną nocą, wystawię twarz na promienie słońca, będę podziwiał gwiazdy, będę patrzył w księżyc i pozwolę, by on patrzył na mnie. Chcę zbudować dom i udać się w podróż do odległych krain, mówić innymi językami, przedzierać się przez pustynię, wydeptywać szlaki, wąchać kwiaty i kosztować smaku owoców. Zawierać przyjaźnie. Grzebać umarłych. Bujać w kołysce nowonarodzonych.
Chciałbym poznać wszystkich mistrzów, od których mógłbym się czegoś nauczyć, i sam chciałbym być mistrzem. Chciałbym pracować w szkołach i szpitalach, na uniwersytetach i w warsztatach… I zgubić się nieraz w lesie, i biegać po plażach, i wpatrywać się w horyzont na brzegu urwiska. W medytacji słyszę głos, który szepcze mi, że nie powinienem niczego sobie odmawiać, bowiem wszystko jest dobre. Życie jest fascynującą podróżą i jednej tylko rzeczy powinno się unikać, aby prawdziwie żyć: lęku.
Ze wszystkich znanych mi dylematów samo życie zdaje się być największym. Kto zdoła go rozwikłać? Życie może mieć wszystkie cechy, ale najmniej cechują je pewność i bezpieczeństwo, na przekór naszym absurdalnym próbom, by takim je uczynić. Albo się żyje, albo się umiera. Ale ten, kto opowie się po stronie pierwszej opcji, musi zaakceptować ryzyko. Gromadzimy się przy stole, z rękami na blacie; wszystko się sprzęgło tak, abyśmy sięgnęli po kubek, potrząsnęli nim i rzucili kości.
Zasmuca mnie niezmiernie myśl, że tyle osób ma ten kubek w rękach, a nawet udaje im się nim potrząsnąć, ale nie pozwalają, aby te kości, rozbawione i hałaśliwe, poturlały po całym stole. Zasmuca mnie także, że wielu spędza życie ze spojrzeniem utkwionym w ów stół, ale nigdy nie decydują się, aby zagrać; że tak wielu waha się, czy zasiąść do uczty, która właśnie dla nich została zastawiona; że tak wielu chodzi nad rzekę, ale nigdy się nie kąpie, albo wyjeżdża w góry, ale nie wspina się; że tak wielu chce życia, ale nim nie żyje; że tak wielu idzie do ludzi, ale ich nie kocha.
Pablo d’Ors jest hiszpańskim księdzem katolickim, teologiem i pisarzem. Kształcił się w Nowym Jorku, Rzymie, Pradze i Wiedniu. Napisał ponad 20 książek, w tym kilka powieści, cieszących się dużym powodzeniem wśród hiszpańskich czytelników. Jednak największym bestsellerem okazała się Biografia milczenia, przetłumaczona już na blisko 20 języków. Pablo d’Ors jest członkiem Papieskiej Rady ds. Kultury.
