Dr Dawid Misiak jest teologiem, pedagogiem specjalnym, gerontologiem, arteterapeutą. Obecnie studiuje psychologię oraz uczestniczy w szkoleniach z psychoterapii.
Istnieje wiele koncepcji pedagogicznych, ale coraz częściej do głosu dochodzą te, które traktują dziecko jako pełnoprawnego człowieka, godnego zrozumienia oraz szacunku. Wśród nich istnieje nurt zwany antypedagogiką – wiodące miejsce zajmują w nim tacy myśliciele, jak Alice Miller (autorka słynnej książki Zniewolone dzieciństwo, wydanej także w Polsce), Carl Rogers czy Hubertus von Schoenebeck.
POLECAMY
Punktem wyjścia dla tego nurtu stał się obraz człowieka jako bytu osobowego, który od swych narodzin ma specyficzną władzę decydowania o sobie. Takie myślenie wpisuje się w filozofię medytacji. Zakłada ona, że człowiek kroczy drogą, która jest dla niego najwłaściwsza, ale to nie znaczy, że będzie ona równie dobra dla jego bliskich. Dobrze idee tę widać w rodzinach wielodzietnych, w których każdy ich członek obiera inną drogę życia, pomimo dorastania w takich samych lub bardzo podobnych warunkach. Medytacja przyczynia się niewątpliwie do odkrycia tej najlepszej drogi, bowiem pozwala poznać samego siebie, zrozumieć, do czego jest się powołanym. To pozwala doświadczać szczęścia i spełnienia życiowego.
Nurt antypedagogiczny nastawiony jest przede wszystkim na wspieranie, a dopiero w dalszej kolejności na wychowywanie. To kolejna cecha zbliżająca go do medytacji, która niewątpliwie jest formą wsparcia. Medytując, człowiek przebywa sam ze sobą, obcuje z sacrum. To obcowanie daje mu siłę oraz wsparcie do codziennego życia. W medytacji nic człowiekowi nie zostaje narzucone lub polecone. To, co w niej odkryje, pochodzi tak naprawdę z jego wnętrza, jest elementem jego Ja, a więc jest znajome i nie wywiera presji. Dlatego też medytacja jest jedną z najbardziej wspierających form rozwoju człowieka.
Nie uciekaj od swych cech
W nurcie antypedagogicznym szczególną pozycję zajmuje Hubertus von Schoenebeck, niemiecki pedagog i myśliciel. Zaproponował on całościowy model pedagogiki, który ma umożliwiać każdemu człowiekowi budzenie jego ukrytych potencjałów w ramach wolności uczenia się. W centrum tej koncepcji nie stoi pedagog z określonymi celami nauczania, lecz uczący się przez całe życie człowiek ze swoimi potrzebami, obawami i celami. Antypedagogika Schoenebecka zakładała, że osobowość „staje się”, a nie „jest”, a każda osoba jest w pełni odpowiedzialna oraz godna zaakceptowania taką, jaka jest – takie podejście ma umożliwić wchodzenie w interakcje i usuwać bariery stojące na drodze kształcenia przez całe życie.
Jest też i „druga strona medalu”. Otó...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
