... z tej nagłej potrzeby. Doktor wczepił we mnie swój przenikliwy jak syberyjska zima wzrok, zamruczał w sobie: „I szto diełat’?, nu sztoż diełat’?”, po czym zamarł w bezruchu, nabrał powietrza i trwał tak nieznośnie długą chwilę. Raptownie twarz mu pojaśniała, oczy zaświeciły całym blaskiem wschodniej duszy i usłyszałem jego radośnie dźwięczny głos: „Znaczit’ u was takoj charaktier!”
Owo fatalistyczne krótkie zdanie wydało mi się słuszne. No bo co zrobisz w takiej sytuacji? Nic nie poradzisz, tak już musi być, taki los, taki charakter. Przyjąłem to bez buntu, ba! powiedziałbym – z ulgą, co znaczy, że nie bezinteresownie. Pomny widać byłem słów mego przyjaciela, starego księdza pochodzenia zabużańskiego, który określił kogoś tak: „Osobowość ciekawa, ale charakter wredny. Marnie skończy”. On też widział związek między tym, czym człowiek jest a jego życiem.
Wybitny polski psycholog, niezasłużenie zapomniany dzisiaj prof. Józef Kozielecki, (Człowiek wielokulturowy), dwadzieścia lat temu napisał: „Żyjemy w czasach, w których losy człowieka w większym stopniu zależą od jego charakteru niż od jego intelektu”. Warto dodać, że prof. Kozielecki był zdania, iż to właśnie „charakter – obok intelektu – jest zasadniczym członem osobowości jednostki”. Charakter należy do psychologicznego antykwariatu, nie jest modny wśród współczesnych psychologów, owszem, jest całkiem passe, staromodny, archaiczny. Tak jak i godność osobista, której Kozielecki przypisuje wielką rolę w konstrukcji charakteru, a także odwaga. Nie lekceważąc natury, czy – jak byśmy dzisiaj powiedzieli – genetyki, kulturze p...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
