Ucieczka od bliskości
W osobach schizoidalnych nieustannie rozgrywa się konflikt między pragnieniem kontaktu z ludźmi a obawą przed nim.
Nieśmiały, wycofany, samotnik – to określenia, których zazwyczaj używamy do opisu osób o charakterze schizoidalnym. Owe określenia odnoszą się do głównej cechy charakteru schizoidalnego – lęku przed kontaktem z ludźmi. Osoby schizoidalne nie potrafią jednak dokładnie określić, czego się lękają. Zazwyczaj mówią o unicestwieniu, rozpadzie, zawładnięciu. Bliski kontakt z innymi ludźmi to dla nich zagrożenie istnienia, integralności psychicznej. Można to porównać do napięcia i pustki w głowie, które pojawiają się, gdy znajdujemy się w czyimś towarzystwie i nie wiemy, co powiedzieć.
Osoby schizoidalne tęsknią jednak za kochającym człowiekiem, za ciepłą i wspierającą relacją, ale stan wewnętrznej paniki przed ludźmi i światem zewnętrznym skutecznie im to uniemożliwia. Nieustannie rozgrywa się w nich konflikt między pragnieniem kontaktu z innymi a obawą przed nim, chęcią wycofania się. Najbezpieczniej czują się w swoim wewnętrznym świecie – znajomym i uporządkowanym. Pewnym substytutem relacji z ludźmi stają się relacje z rzeczami: sprzętem muzycznym, komputerem, książkami, krzyżówkami, samochodem....
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
