Kilka lat temu po raz pierwszy usłyszałam o programie „Starszy Brat/Starsza Siostra”. Wiedziałam wtedy tylko tyle, że polega on na „przypisywaniu” potrzebującemu dziecku dorosłego wolontariusza, który zaopiekuje się nim i przez jakiś czas będzie towarzyszył mu w życiowej drodze. Potem dowiedziałam się, że program powstał w USA już w 1904 roku! Początkowo miał pomóc samotnym rodzicom w modelowaniu prawidłowych wzorców i organizowaniu czasu wolnego dzieci. Potem powstały różne jego warianty, między innymi: program skierowany do nastoletnich matek (wolontariuszki pomagają im w okresie ciąży i zaraz po porodzie); program, w którym wolontariuszami są niepełnoletni (ale mający co najmniej 16 lat); program, w którym dziecko z rodziny niepełnej spotyka się z małżeństwem z przynajmniej rocznym stażem; program nastawiony przede wszystkim na pomoc dziecku w nauce.
Dziesięć lat temu w Stanach Zjednoczonych przeprowadzono badania dotyczące skuteczności oddziaływań programu na dzieci pomiędzy 10 a 16 rokiem życia. Okazało się, że badani byli znacznie mniej podatni na uzależnienie od narkotyków i alkoholu niż ich rówieśnicy znajdujący się w podobnej sytuacji, ale nie objęci programem. O wiele chętniej też chodzili do szkoły, byli mniej agresywni, a przede wszystkim znacznie mocniej wierzyli w siebie.
Każdy dorosły człowiek odnajdzie w pamięci jedną lub więcej osób spoza swojej rodziny, które odcisnęły piętno na jego życiu. Mógł to być nauczyciel, „przyszywana” ciotka albo wujek, przyjaciel, podziwiany starszy kolega. Wiele zainteresowań, aspiracji i wartości przejęliśmy właśnie od takich „bliskich-obcych”. Dlatego też uznałam, iż program ten mógłby być wspaniałą ofertą dla wielu znanych mi dzieci, które z różnych powodów wychowują się bez odpowiedniego zainteresowania ze strony dorosłych. Także dla dzieci narażonych na różnego rodzaju patologie (alkoholizm, narkomania, przestępczość...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
