Boją się, uciekają z domów. Ojcowie łamią społeczne tabu, udowadniając, że narodziny potomka nie zawsze są najszczęśliwszym okresem w ich życiu. Kiedy Andrzej, 27-letni informatyk, wziął po raz pierwszy na ręce córkę Kasię, poczuł strach. Pomyślał: „Czy dam radę? Czy zniosę nocny płacz, zmianę pieluch? Czy sprawdzę się jako ojciec?”. Po kilku tygodniach przekonał się, że ojcostwo jest koszmarem. Chciał uciec jak najdalej od żony, dziecka, rodziców i teściów, którzy nie potrafili zrozumieć, dlaczego nie czuje się szczęśliwym ojcem.
„Nikt tego nie potrafi zrozumieć” – tłumaczył 31-letni Piotr, szef dystrybucji w jednym z wydawnictw. Kiedy Ania, jego żona, urodziła Piotra juniora, był w siódmym niebie. Narodziny dziecka zaplanowali i oczekiwali go. Dziewięciomiesięczny czas oczekiwań zbliżył ich do siebie jak nigdy dotąd. Mówili o Piotrusiu, chodzili razem na badania i do dziecięcych sklepów. Urządzali pokoik dla malucha. Kilka tygodni po narodzinach syna Piotr poczuł, że boi się dziecka, a co gorsza zauważył, że nikt nie rozumie jego strachu. Tak wspomina tamten czas: „Czułem się jak nienormalny. Próbowałem porozmawiać z rodzicami – bez efektu. Mówili: »Przejdzie ci, wytrzymaj jeszcze trochę«. Żona postawiła sprawę jasno: »Skoro urodziłam ci syna, to masz przy mnie być i wspierać mnie«. Tymczasem ja z dnia na dzień coraz bardziej się bałem. Z jednej strony czułem się szczęśliwy i spełniony, z drugiej starałem się uciec od mojej rodziny”.
Wiele mówi się o depresji poporodowej kobiet. A przecież świeżo upieczeni ojcowie również konfrontują się z nowymi obowiązkami. Jakie są ich odczucia? Czy doświadczają oni specyficznych trudności emocjonalnych w związku z przyjściem na świat potomka? Ballard i Davis podają, że co dziesiąty mężczyzna cierpi na depresyjne zaburzenia nastroju w okresie poporodowym. Przeprowadzone przeze mni...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
