Łatwiej jest powiedzieć sobie: „Nie jestem samotny, lecz sam z wyboru”. Trudniej dopuścić do głosu emocje, jakie rodzi życie w pojedynkę.
Quirkyalone (QA) jest sam, ale nie samotny. Nie jest nieśmiały, zakompleksiony. Przeciwnie – atrakcyjny, aktywny, angażuje się w działalność społeczną, artystyczną, realizuje swoje pasje, ma przyjaciół. Od reszty społeczeństwa różni się jedynie tym, że nie ma stałego partnera.
QA akceptuje stały związek pod warunkiem, że będzie on wsparciem, a nie ograniczeniem samorealizacji. Bycie z kimś nie jest dla niego wartością samą w sobie. Jeśli związek nie spełnia jego oczekiwań, woli robić coś dla siebie – choćby nauczyć się chińskiego. Na tym można by skończyć, gdyby nie intuicja, która podpowiada, że w tym obrazie jest drugie dno. Na ile życie w pojedynkę jest rzeczywiście wyborem? Czy ideologia QA może być przykrywką chroniącą poczucie wartości ludzi głęboko w środku niespełnionych? Z psychologicznego punktu widzenia za zjawiskiem samotności z wyboru mogą kryć się różne motywy.
Nowa filozofia określa tożsamość osób żyjących w pojedynkę i daje im poczucie przynależności do równoprawnej grupy społecznej. W ten sposób zmniejsza frustrację, niepokój i lęk. Powstaje jednak pytanie, na ile głęboka i trwała jest ta zmiana? Filozofia QA, choć daje ulgę, nie sięga do źródeł trudności, które sprawiają, że ktoś jest sam. Nie rozwiązuje też wewnętrznych konfliktów, jakie za tym stoją.
W niekorzystnej sytuacji stosujemy między innymi mechanizm obronny polegający na doszukiwaniu się w niej pozytywów. Nazywa się go mechanizmem słodkiej cytryny. Chroni on nasze „ja”, redukuje lęk, ale na dłuższą metę jest rodzajem samooszukiwania się. Przyczynia się do podtrzymywania zniekształconej interpretacji rzeczywistości, a więc oddala nas od...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
