Nancy Etcoff w książce pod znamiennym tytułem „Przetrwają najpiękniejsi” pisze, że w Stanach Zjednoczonych wydaje się więcej pieniędzy na kosmetyki niż na edukację czy cele społeczne. W jednym tylko roku blisko 700 tys. Amerykanów poddało się operacjom plastycznym lub innym zabiegom upiększającym.
Także w polskiej prasie znajdziemy ogłoszenia klinik i gabinetów kosmetycznych z ofertami usług korygujących wygląd. Można wszczepić sobie włosy lub trwale, za pomocą techniki laserowej, usunąć zbędne owłosienie, można powiększyć lub zmniejszyć piersi, odessać tłuszcz, pozbyć się zmarszczek, zmienić kształt nosa lub uszu, wydłużyć włosy i paznokcie.
To, co do niedawna było domeną gwiazd kina, staje się udziałem „zwykłych” ludzi. Znajomy lekarz opowiadał mi ostatnio, że usuwał zmarszczki z twarzy 40-letniego mechanika samochodowego. Poprawianie wyglądu jest sposobem na osiągnięcie innych, ważniejszych celów, takich jak dobra praca, intrygujący partner, popularność w grupie, zadowolenie z siebie.
Wielu psychologów twierdzi, że to środki masowego przekazu ponoszą odpowiedzialność za kreowanie kultu nierealnego piękna. Obrobione komputerowo zdjęcia modelek pokazują kobiety, które naprawdę nie istnieją. Chęć zbliżenia się do tych ideałów jest tak samo niedorzeczna, jak machanie rękami w nadziei, że oderwiemy się od ziemi.
Rzucona od niechcenia uwaga kogoś bliskiego może wprowadzać niepokój i chaos w obrazie „ja”. Dzieje się tak zwłaszcza u młodych ludzi, których wyobrażenia o sobie wciąż się kształtują i są mało stabilne.
Grupa naukowców z Instytutu Psychologii Uniwersytetu Opolskiego rozpoczęła wieloetapowe badania nad wizerunkiem ciała. Chcieliśmy uchwycić...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
