Pewnie nie ma kogoś takiego, kto choć raz w życiu nie odkrył, że dotąd był mniej lub bardziej ślepy. Może nie tyle odkrył, ile po prostu wyrwał się – albo został wyrwany – ze świata hipnotyzujących banałów. Może tego doświadczał wielekroć i nie zawsze było to miłe doświadczenie. Ale to nie ma znaczenia, zważywszy na uczucie, jakie po tym zostaje – że dzięki niemu przez czas dłuższy czy krótszy żyliśmy prawdziwiej.
Mieliśmy zatrzymać się we Florencji na cztery, najwyżej pięć dni, a potem pędzić dalej: Rzym, Neapol, Ravenna w drodze powrotnej, także Wenecja i na końcu Mediolan, od którego zaczęliśmy. Czy były to tylko pragnienia, czy solidny plan, tego nie pamiętam. Ale i tak wszystko potoczyło się inaczej. Chęć pośpiesznego, a zatem powierzchownego poznania Włoch w trzy miesiące miała oczywiście związek z przewodnikami, które uczą czytelnika poruszania się na skróty. Jeszcze więcej tłumaczy to, że rok był 1976. Paszport pozwalający wyjechać bezdzietnemu małżeństwu na Zachód graniczył wówczas z cudem.
I był poniekąd zachętą do ucieczki z kraju, zwanej także nielegalnym pozostaniem za granicą. Może nawet o to chodziło? Zadawałem się z ludźmi, którzy nie mogli się podobać Służbie Bezpieczeństwa. Ale nas interesowała tylko ekonomia ruchu w ramach skromnego stypendium rządu włoskiego. Mając niewiele, chcieliśmy jak najwięcej. Więc tak intensywnie chłonąłem Florencję, że już po trzech dniach zaczęła być nudna. Wyjechalibyśmy zaraz, gdyby nie to, że nazajutrz wypadało – jak to w Italii – święto. Banki zamknięte. Następny dzień – sobota. I jeszcze niedziela. Z braku gotówki pobyt prze...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
