W filmie Paula Austera „Lulu na moście” muzyk jazzowy zostaje przypadkowo postrzelony i nie może kontynuować kariery. Początkowo pogrąża się w depresji, ale wkrótce odmienia siebie i swoje życie. Wcześniej nieuprzejmy i szorstki, staje się czuły i wrażliwy. Spotyka kobietę, dzięki której poznaje prawdziwą miłość. Nie jest ważne, czy to wszystko dzieje się naprawdę, czy jest przedśmiertnym majakiem rannego – kryzys wywołał pragnienie zmiany.
Doświadczenie traumy czy zdarzenia kryzysowego porównywane jest do trzęsienia ziemi, które dotyka miasto: daje szansę na odbudowę lub stworzenie nowych struktur, być może lepszych niż poprzednie. Dlatego współczesna psychologia uważnie i chętnie bada pozytywne konsekwencje doświadczonej traumy, zwane wzrostem posttraumatycznym. Do najczęściej spotykanych zalicza się zmiany w postrzeganiu siebie, w relacjach z ludźmi i w filozofii życia (na pierwszy plan wysuwa się rozwój duchowy). U osób, które przeżyły traumę czy poważny kryzys, rośnie zaufanie do siebie, zwiększa się poczucie własnej skuteczności i autonomii. To zaś wpływa na lepsze radzenie sobie ze stresem i umożliwia podchodzenie do zadań życiowych z mniejszym lękiem i mniejszą depresją. Związki takich ludzi z innymi stają się mocniejsze, w większym stopniu oparte na współodczuwaniu i dawaniu siebie drugiemu człowiekowi. Doświadczanie silnych emocji w trakcie lub tuż po traumie i rozpoznanie własnej wrażliwości stają się bowiem swoistym treningiem empatii – aby łatwiej poradzić sobie z trudnymi sytuacjami, ludzie częściej ze sobą rozmawiają i w większym stopniu otwierają się na innych. Dzięki temu poprawiają swoje zachowania, lepiej też rozpoznają potrzeby drugiego człowieka.
Liczne przykłady takich zmian znajdziemy w historiach osób, które przeżyły śmierć kliniczną albo znalazły się u progu śmierci. W konsekwencji doś...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
