Moja ręka robi co chce, nie mam nad nią panowania. Ludzie stojący obok mnie patrzą jak coraz bardziej fika, gdy staram się ją uspokoić. Ostatnio miałem coś powiedzieć do mikrofonu, do większej grupy... Moja ręka zaczęła latać jak szalona i nie mogłem nic z tym zrobić.
POLECAMY
Mięśnie nie słuchają mnie. Mam jakby związane nogi! Dręczy mnie poczucie uziemienia. Gdy czasem mam zrobić pierwszy krok, to czuję się tak, jakbym miał się rzucić w przepaść... Tak mówią o sobie parkinsonicy, ludzie cierpiący na chorobę Parkinsona. Mają problemy z chodzeniem – robią duży pierwszy krok, a potem drobią szybko małymi kroczkami. Trudność sprawia im także wstanie z krzesła. Ponad 90 procent chorych na parkinsona odczuwa spowolnienie ruchowe. Najbardziej typowym u nich objawem jest bradykinezja – czyli zubożone ruchy ciała oraz opóźnienia w czynnościach dowolnych i akinezja – czyli bezruch, nagły spadek sprawności ruchowej z całkowitą utratą zdolności rozpoczęcia ruchu dowolnego, a także brak ruchów automatycznych, np. mrugania. Z czasem twarz chorego staje się mało ekspresywna, maskowata, wielu chorym trudność sprawia również właściwe modulowanie głosu podczas mówienia. Ponieważ wyraz twarzy i ton głosu nie odzwierciedlają uczuć, osoba z chorobą Parkinsona może wydawać się apatyczna lub nawet być postrzegana przez otoczenie jako umysłowo ograniczona (choć sama choroba nie wpływa na sprawność intelektualną).
Nawet przed czterdziestką
Choroba Parkinsona to jedna z najczęstszych chorób neurodegeneracyjnych. Dotyka zwykle osoby około 60. roku życia, jednak co dziesiąty parkinsonik jest przed czterdziestką. W Polsce populację chorych szacuje się obecnie na około 80 tysięcy.
Przyczyną choroby Parkinsona są zmiany zwyrodnieniowe w wielu strukturach mózgowych, jednak najbardziej charakterystyczne dla niej objawy motoryczne są efektem degeneracji neuronów dopaminergicznych szlaku istota czarna – prążkowie. W wyniku tego dochodzi do zmniejszenia w organizmie ilości dopaminy, odpowiedzialnej za transmisję sygnałów pomiędzy ośrodkami układu nerwowego, które odpowiadają za płynność ruchów. Zaburzenia produkcji tego neuroprzekaźnika powodują specyficzne objawy kliniczne tej choroby: spowolnienie ruchowe, sztywność mięśni i drżenie spoczynkowe. Chory traci kontrolę nad swoim ciałem, co może doprowadzić do sytuacji stanowiących zagrożenie życia. Diagnoza parkinsona wiąże się ze świadomością życia w postępującym inwalidztwie. Pacjenci żyją w ogromnym stresie. Oprócz zaburzeń motorycznych, chorobie Parkinsona często towarzyszą niepokój i chwiejność emocjonalna. Chorzy sami zwykle zauważają, że coraz częściej ulegają emocjom, że coraz częściej reagują lękiem, a ta nadmierna wrażliwość ma wpływ na ich stan fizyczny i kontakty z otoczeniem.
W chorobie Parkinsona stosuje się leczenie objawowe: farmakoterapię, metody neurochirurgiczne, rehabilitację i fizykoterapię. Zapewniają one wielu chorym co najmniej kilka lat dobrego funkcjonowania i istotnie wydłużają czas przeżycia. Jednakże żadna z proponowanych form terapii nie jest w stanie odwrócić postępów tej choroby. Choroba Parkinsona, szczególnie w bardziej zaawansowanych stadiach, przynosi szereg ograniczeń w życiu chorego, powoduje stopniową utratę samodzielności i pogorszenie jakości życia.
Choroba Parkinsona zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń lękowych i nastroju, które dotyczą zwykle co trzeciej osoby z przewlekłą chorobą. Pewne objawy zespołu depresyjnego oraz choroby Parkinsona mogą być podobne, co może utrudniać postawienie prawidłowej diagnozy. Jak wynika z badań, obniżenie nastroju może być jednym z objawów tej choroby, a nawet objawem, który wyprzedza wystąpienie samej choroby lub pojawia się w pierwszym roku jej trwania (dotyczy 15–20 proc. przypadków). U chorych obserwuje się bardzo różne natężenie depresji – od lekkiego do znacznie nasilonego, a częstość występowania depresji w chorobie Parkinsona szacowana j...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
